Συνέντευξη Δημήτρη Κεραμιδά
Μια από τις πιο αναγνωρίσιμες προσωπικότητες στον χώρο του ελληνικού motocross είναι ο Δημήτρης Κεραμιδάς. Αγωνιζόμενος, δημοσιογράφος και επιχειρηματίας του χώρου έχει συνδέσει το όνομα του με τους αγώνες motocross στην χώρα μας. Στα 41 του έτη και μετά από 22 χρόνια αγώνων αποφάσισε να σταματήσει την αγωνιστική του καριέρα, ρίχνοντας την αυλαία με τον τίτλο του πρωταθλητή Ανατολικής Ευρώπης ΜΧ3 στον πρόσφατο αγώνα των Γιαννιτσών. Το mxin.gr ενδιαφέρθηκε για μια συνέντευξη και ο Δ.Κεραμιδάς ευγενικά μας ανταποκρίθηκε.
Δημήτρη να ξεκινήσουμε από την αρχή από τα παιδικά σου χρόνια, πως ξεκίνησε η εμπλοκή σου με το motocross;
Τα παιδικά μου χρόνια τα έζησα στη Βόνη ένα μικρό ορεινό χωριό κοντά στο Ηράκλειο της Κρήτης, όταν έγινε ένας αγώνας στο Καρτερό πήγα να τον παρακολουθήσω και από εκείνη την μέρα και μετά είπα στον εαυτό μου, αυτό θέλω να κάνω. Μου άρεσαν μόνο οι αγώνες μοτοσυκλέτας, μόνο οι αγωνιστικές μοτοσυκλέτες και όχι γενικά οι μοτοσυκλέτες κάτι που ισχύει ακόμα και σήμερα. Μετά από πολλές δυσκολίες, οικονομικές και οικογενειακές, μετακόμισα στην πόλη του Ηρακλείου στα 14 μου και μετά από λίγο καιρό, κατάφερα να αποκτήσω μια μοτοσυκλέτα motocross. Εργαζόμουν το πρωί και πήγαινα νυχτερινό σχολείο το απόγευμα για να μπορέσω να κάνω motocross.
Ποια ήταν τα όνειρα σου τότε, σε εκείνη την ηλικία;
Το όνειρο μου ήταν να τρέξω στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα motocross. Θυμάμαι ότι είχα σαν ίνδαλμα τον Χρήστο Βασιλειάδη γιατί έκανε μεγάλα άλματα, κάτι που με χαρακτήρισε και εμένα σαν οδηγό αργότερα. Μετά είχα όνειρο να κάτσω δίπλα στην μπάρα με το άλλο μεγάλο μου ίνδαλμα τον Λευτέρη Καρέτσο, αλλά μου φαινόταν τότε τόσο δύσκολο να τρέξω στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα που ήταν σαν όνειρο.
Η ενασχόληση σου με του αγώνες πότε ξεκίνησε;
Για τέσσερα χρόνια περίπου ήμουνα “επαγγελματίας θεατής”. Ξεκινούσα με έναν φίλο μου από την Κρήτη για να πάμε να δούμε αγώνα στο Σχηματάρη και την ίδια μέρα πίσω στο καράβι για Κρήτη. Είχα μεγάλο πάθος και γενικά στην ζωή μου ότι μου αρέσει το κάνω με μεγάλο πάθος. Για να καταλάβεις γυρνώντας με το λεωφορείο από έναν αγώνα στο Σχηματάρη, είδαμε με τον φίλο μου κάποιους να κάνουν προπόνηση στα 120 στην Βαρυμπόμπη. Το επόμενο Σαββατοκύριακο ήρθαμε ξανά από την Κρήτη στον Πειραιά και μετά καβάλα μέχρι τα 120 για προπόνηση. Εκεί γνώρισα τον Στράτο Λυκιαρδόπουλο που δεν πίστευε ότι είχα έρθει από την Κρήτη για προπόνηση στην Βαρυμπόμπη. Στα 120 γνώρισα και άλλους αγωνιζόμενους αλλά και στους αγώνες καθώς ήμουν από τότε καλός στις δημόσιες σχέσεις.
Ποιος ήταν ο πρώτος σου αγώνας στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα;
Στις 22 Σεπτεμβρίου του 1992 μετά τα 22α γενέθλια μου έφτασα με το τρένο στην στις 06:00 στην Θεσσαλονίκη για τον αγώνα του Γαλλικού. Εγώ με την μοτοσικλέτα μου(RM 250) ζωσμένος με κάνιστρα και ρούχα και ένα φίλος μου με παπί για βοήθεια, φτάσαμε οδικώς μέχρι την πίστα. Ακούγεται λίγο τραβηγμένο αλλά αυτό ήταν μια φυσιολογική διαδικασία για εμένα. Ευτυχώς στο γυρισμό μας έφερε πίσω στην Αθήνα ο Γιώργος Καρακίτσογλου γιατί δεν θα προλαβαίναμε το τρένο μετά τον αγώνα, ο Γιώργος ήταν ο πρώτος άνθρωπος που με βοήθησε όταν ήρθα στην Αθήνα. Μετά είχα σημαντική βοήθεια στους αγώνες από τον Αντώνη Θεοφανόπουλο που με έπαιρνε μαζί του γιατί εγώ δεν είχα δικό μου αυτοκίνητο ή φορτηγάκι και ούτε είχα την δυνατότητα να αποκτήσω. Ο Αντώνης ήταν ο σημαντικότερος φίλος που είχα ποτέ στην ζωή μου και η βοήθειά του ήταν καθοριστική για να αντέξω τα πρώτα δύσκολα χρόνια στην Αθήνα. Ο άδικος θάνατός του με έχει στιγματίσει και ακόμα και σήμερα μου προκαλεί μεγάλη θλίψη.
Υπήρχαν και άλλοι που σε βοήθησαν μετά;
Ναι, μετά γνώρισα τον Σταύρο Γεωργακόπουλο και μπήκα στην ομάδα του, που και αυτός μαζί με τον πατέρα του τον Βασίλη τον μάστορα έπαιξαν κι αυτοί ένα σημαντικό ρόλο στην πορεία μου. Εκεί γνώρισα τον Λευτέρη Καρέτσο. Αυτή ήταν μια από τις σημαντικότερες μου γνωριμίες. Με τον Καρέτσο αναπτύχθηκε μια ιδιαίτερη φιλία και με βοήθησε πάρα πολύ σε όλους τους τομείς. Με έπαιρνε μαζί στις προπονήσεις και εκτός ότι μου έδειχνε πράγματα στην οδήγηση, έβαζε και όλα τα έξοδα αυτός. Δεν μου πήρε ποτέ δραχμή, ποιος ο Καρέτσος με τα τόσα πρωταθλήματα βοηθούσε εμένα. Για αυτό λέω ότι ήταν μια από τις σημαντικότερες γνωριμίες στο χώρο. Δεν μπορώ να ξεχάσω τον Γιάννη Μιτυληνάκη και την Yamaha Μοτοδυναμική για την επταετή υποστήριξη τους και σαν εταιρία αλλά και σαν άνθρωπος που ακόμα και σήμερα είναι ένας πολύ καλός φίλος. Φυσικά δεν μπορώ να παραλείψω ένα σημαντικό ραντεβού για την ζωή μου και την καριέρα μου με τον Γιάννη Αθανασόπουλο ιδιοκτήτη του Hell in Store, ένας άνθρωπος που επένδυσε πολλά στους αγώνες χωρίς να πάρει πίσω τίποτα και ειδικά για μένα έκανε πράγματα έξω από τα αγωνιστικά και μου συμπαραστάθηκε σε μια πολύ δύσκολη φάση στην ζωή μου. Σε περίοπτη θέση βρίσκεται και ο Γιώργος Πανδής ένας πραγματικός κύριος, στυλοβάτης σε ολόκληρη την πορεία μου, χωρίς αυτόν, δεν θα είχα καταφέρει τίποτα. Σίγουρα υπάρχουν και πολλοί άλλοι άνθρωποι που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο με έχουν βοηθήσει και είναι άδικο που δεν τους αναφέρω αλλά είναι τόσοι πολλοί που δεν φτάνει η συνέντευξη να τους απαριθμίσω.
Στην πορεία σου είχες και πολλούς τραυματισμούς. Πόσο σε επηρέασαν σαν άνθρωπο και σαν οδηγό;
Στην καριέρα μου έκανα επτά εγχειρήσεις, έσπασα δεκαεννέα διαφορετικά κόκαλα και συνολικά είχα τριανταένα κατάγματα. Έφτασα πολλές φορές να νοιώθω ότι κινδυνεύει η ζωή μου, ότι θα πεθάνω, όπως μετά από μια πτώση από μηχανική βλάβη στην Μεγαλόπολη το 2000 όπου είχα ραγίσει τρεις σπονδύλους και είχα εσωτερική αιμορραγία ή μετά το 2002 σε άλλη μου πτώση στον Γαλλικό όπου ένοιωσα ότι όλα τελείωσαν, φαντάζομαι ότι όταν πεθαίνει κάποιος πρέπει να νοιώθει το ίδιο. Δεν ξέρω πως βρήκα την δύναμη να επιστρέψω στους αγώνες. Στην καριέρα μου έκανα πολλά come back και μετά από πολλές δυσκολίες. Αλλά όπως σου είπα το έκανα με πάθος, τα υπολόγιζα διαφορετικά, έξω από την λογική και επειδή πιστεύω στην μοίρα των ανθρώπων ήμουν πεπεισμένος ότι όλα αυτά με τον τρόπο που γινόντουσαν, με ατυχίες και αρνητικές συμπτώσεις, συνέβησαν για κάποιο σκοπό. Πραγματικά το πιστεύω αυτό γιατί τα πρώτα δέκα χρόνια της καριέρας μου δεν με ήθελε το πράγμα. Πήγαιναν όλα στραβά και το ένα μετά το άλλο, είχα φτάσει σε απελπιστική κατάσταση με τους τραυματισμούς μου, ειδικά εκεί στο 1997, είχα πάθει εξάρθρωση ισχίου πέρασα τρεις μήνες στο κρεβάτι, με την κόρη μου δύο μηνών νεογέννητο κι αυτό έκανε τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα. Μετά από αυτό ξαναχτυπάω μέσα στην χρονιά τον καρπό μου, τραύμα που μου άφησε τελικά πρόβλημα στο χέρι και τα οικονομικά μου σε κακό χάλι, μετά από ένα χρόνο στα νοσοκομεία χωρίς να εργάζομαι. Γυρίζω το 1999 από τους δύο τραυματισμούς και χωρίς λεφτά βρέθηκα να ψάχνω για μοτοσυκλέτα. Τότε εμφανίστηκε ο Γιάννης Μυτιληνάκης ο Θεός να τον έχει καλά. Μου έδωσε την πρωτοποριακή για την εποχή μοτοσυκλέτα το YZ400F για να τρέξω στην ΟΡΕΝ αφού η μοτοσυκλέτα δεν μπορούσε να αγωνιστεί στα 250cc τότε. Από εκεί και μετά η καριέρα μου πήρε μεγάλη ώθηση, μετά από την καταστροφική χρονιά του 1997 ακολούθησα μια ανοδική πορεία σαν οδηγός αλλά και στα επαγγελματικά μου μέχρι και σήμερα.
Πως έπαιρνες την απόφαση να ξανατρέξεις μετά από τόσους σοβαρούς τραυματισμούς;
Η αλήθεια είναι ότι με τους τραυματισμού μου είχα πολλές δικαιολογίες να σταματήσω τους αγώνες, για τον εαυτό μου περισσότερο και όχι για τους άλλους . Οδηγούσα πάντα πάνω από τα όρια και ήξερα ότι η επιτυχία από την καταστροφή ήταν πάντα πολύ κοντά. Θα μπορούσα με λιγότερο ρίσκο να φέρω το ίδιο αποτέλεσμα αλλά τα αίτια του ρίσκου ήταν βαθύτερα. Έτσι είμαι σαν άνθρωπος, παθιάζομαι και αυτός είναι ο λόγος που με έφερνε πάντα πριν την καταστροφή. Βέβαια ήμουν και άτυχος, τα πράγματα γινόντουσαν με μια σειρά που πήγαιναν προς την καταστροφή, σαν να τα έχει τοποθετήσει κάποιος σκόπιμα με αυτήν την σειρά. Αλλά μετά τα πρώτα δέκα άσχημα χρόνια το πράγμα γύρισε αντίθετα, άρχισαν να συμβαίνουν γεγονότα προς το καλύτερο. Από την άλλη αυτό ήξερα να κάνω, δεν είχα μάθει κάτι άλλο, δεν είχα σπουδάσει κάτι, και μετά από κάθε τραυματισμό μοιραία γύριζα στους αγώνες, χωρίς να σημαίνει ότι ήμουν επαγγελματίας οδηγός. Μπορεί να ακούγεται περίεργο αλλά όλο μου το είναι, και σχεδόν όλη μου η ζωή, είναι αγώνες motocross.
Στην καριέρα σου είχες και πολλές επιτυχίες, τι θυμάσαι από αυτές;
Συνολικά στην εικοσαετή μου καριέρα έχω δεκαοχτώ τίτλους. Πέντε Πανελλήνιους τίτλους σε scramble, τρία πρωταθλήματα Ανατολικής Ευρώπης στην ΜΧ3, επτά τίτλους σε Κύπελλα motocross, δύο πανελλήνια κύπελλα στην OPEN (το ονόμαζαν κύπελλο τότε) και έχω εκπροσωπήσει την χώρα μας στο Motocross των Εθνών το 2001 που το θεωρώ σημαντική στιγμή για εμένα. Κοίταξε μπορεί οι τίτλοι αυτοί να μην είναι σαν του Καρέτσου ή του Λευτέρη Παπανικολάκη αλλά είναι κάποιοι τίτλοι. Χρειάστηκε μια μεγάλη προσπάθεια για να πάρω δεκαοχτώ τίτλους και για να προλάβω τους γνωστούς κακεντρεχείς έστω και Β΄ Εθνικής, δεν ήρθαν τυχαία ή εύκολα όπως νομίζουν πολλοί. Για παράδειγμα φέτος στο Ανατολικής Ευρώπης υπήρχαν δύο πιο δυνατοί οδηγοί από εμένα για την πρώτη θέση, όμως εγώ ήμουν πιο σταθερός και πήρα τον τίτλο. Αυτό που θεωρώ όμως την σημαντικότερη στιγμή ήταν η συμμετοχή μου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της ΜΧ1 στην Νότιο Αφρική, όπου κατάφερα να βαθμολογηθώ και να πάρω την διάκριση του καλύτερου ιδιώτη. Επειδή στην Ελλάδα όλοι κοιτάνε να απαξιώσουνε την επιτυχία του άλλου θα σου πω ότι είναι η σημαντικότερη στιγμή γιατί κατάφερα σε μια από τις πιο δύσκολες πίστες του παγκοσμίου να βγάζω συνέχεια όλα τα άλματα και να έχω σταθερό γυρολόγιο. Όλα τα υπόλοιπα ήταν τυχαία, και η συμμετοχή μου εκεί σαν wild card γιατί βρήκα και νοίκιασα μοτοσυκλέτα σε ομάδα που είχε τραυματισμένο οδηγό, και γιατί ο 15ος εγκατέλειψε και πήρα εγώ τους βαθμούς και γιατί έτυχε να είμαι ο μοναδικός ιδιώτης για να πάρω το κύπελλο. Υπάρχει τέτοιο κύπελλο στην Ελλάδα από το παγκόσμιο πρωτάθλημα motocross και αυτό με χαροποιεί, τίποτε άλλο.
Ο τελευταίος τίτλος για τον Δημήτρη ήρθε στα Γιαννιτσά με το Πρωτάθλημα Ανατολικής Ευρώπης της ΜΧ3.
Ποια ήταν η κορυφαία σου στιγμή στους ελληνικούς αγώνες, εγώ θυμάμαι την νίκη σου στην ΜΧ1 στην Μεγαλόπολη;
Αυτό που μου έχει μείνει πάρα πολύ έντονα είναι ένας αγώνας το Σεπτέμβριο του 2005 στην Πρέβεζα, στο δεύτερο μισό του πρωταθλήματος που έφερα τον πρώτο χρόνο στα πρώτα δοκιμαστικά του Σαββάτου. Θυμάμαι ήταν η πρώτη μου χρονιά στην ΚΤΜ και τον δεύτερο χρόνο είχε ο Λ.Παπανικολάκης. Την επόμενη μέρα ο Λ. Παπανικολάκης έφυγε μπροστά στον αγώνα και εγώ βρέθηκα να παλεύω ρόδα ρόδα για δεκαπέντε γύρους με τον Καρέτσο, με το ίνδαλμα μου. Τελικά τερμάτισα δεύτερος δεκαπέντε δεύτερα πίσω από τον Λ.Παπανικολάκη και ήταν σημαντική στιγμή γιατί δώδεκα χρόνια πριν από αυτόν τον αγώνα το 1993 στην ίδια πίστα είχα φάει δύο γύρους από τον ίδιο οδηγό(Λ.Παπανικολάκη) στα 125cc. Δώδεκα χρόνια μετά και σε ηλικία 35 ετών βρέθηκα από δύο γύρους πίσω, στα 15 δευτερόλεπτα, ήταν η γρηγορότερη οδήγηση που είχα κάνει ποτέ. Τα δεδομένα που σου είπα δείχνουν το μέγεθος της προσπάθειας που έκανα όλα αυτά τα χρόνια για να βρεθώ από δυο γύρους πίσω στο βάθρο. Είναι η ποιο δυνατή στιγμή στην μνήμη μου για όλους τους παραπάνω λόγους.
Σε όλα αυτά τα χρόνια και στους τόσους αγώνες ο μεγαλύτερος σου αντίπαλος ποιος ήταν;
Πολλές δυνατές μάχες και για πολλά χρόνια είχα με τον Στέλιο Χριστοδούλου. Ήταν σκληρός και καθαρός αντίπαλος, δεν το έβαζε ποτέ κάτω και άμα δεν του έκανες κάτι βρώμικο δεν σου έκανε και εκείνος. Θυμάμαι ότι νευρίαζα όταν με περνούσε όχι γιατί δεν ήταν καλός οδηγός ίσα ίσα ήταν σπουδαίος οδηγός, αλλά γιατί ήταν οχτώ χρόνια μεγαλύτερος από εμένα, έλεγα δεν μπορεί να περνάει κάποιος πολύ μεγαλύτερος από εμένα. Ήταν και αυτός μαχητής, είχε περάσει πολλά με τραυματισμούς, και όπως κι εγώ ποτέ δεν έβαλε τον τραυματισμό του μπροστά από μια ήττα. Έχω πολύ καλές αναμνήσεις από τις μάχες μου με τον Χριστοδούλου, είχαμε ωραίες μάχες.
Ποιος ήταν ο λόγος που κρέμασες τα γάντια;
Σε όλη μου την πορεία στους αγώνες motocross το έκανα πολύ ανταγωνιστικά, με πολύ δουλεία και έντονο πάθος. Ήταν δύσκολη απόφαση, εδώ και τρία χρόνια λέω ακόμα μια χρονιά και ακόμα μια χρονιά. Νοιώθω όμως τώρα, ότι δεν μπορώ να κάνω άλλη μια χρονιά, δεν έχω άλλη δύναμη μέσα μου να το κάνω στο βαθμό που θέλω. Έχει αρχίσει και μου τρώει πολύ χρόνο η επιχείρηση μου και δεν μου επιτρέπει να κάνω την προπόνηση που χρειάζεται. Έχω την ανάγκη να αφιερώσω περισσότερο χρόνο με τα παιδία μου και την οικογένεια μου. Χόρτασα, φεύγω γεμάτος.
Υπάρχει κάποιο στόχος ή όνειρο που δεν πραγματοποίησες ως οδηγός;
Το μόνο κίνητρο που θα μπορούσε να με κρατήσει στους αγώνες ήταν να εκπληρώσω το όνειρο μου να έχω αγωνιστεί και στις πέντε Ηπείρους. Έχω τρέξει αγώνες σε 23 χώρες σε Αμερική, Ευρώπη, Ασία, Αφρική και δυστυχώς δεν κατάφερα να τρέξω στην Αυστραλία. Ένα άλλο όνειρο που είχα ήταν να πάρω ένα πρωτάθλημα στα 250cc, όχι ΜΧ1 για εμάς τους παλιούς, αυτό δεν έγινε και θυμάμαι που θαύμαζα τον Καρέτσο που είχε τον άσσο στην μοτοσυκλέτα του και το πώς ένοιωθα όταν μου την έδινε καμιά βόλτα στις προπονήσεις που κάναμε παρέα. Κάνοντας όμως τώρα τον απολογισμό δεν με πειράζει, ξέρω ότι μέχρι εκεί μπορούσα να φτάσω. Όχι ότι δεν προσπάθησα πολύ, αλλά κυρίως λόγω ταλέντου. Ότι πέτυχα το πέτυχα με πολύ δουλειά και κυρίως λόγω του πάθους μου. Δεν είχα ταλέντο στο motocross για να πάρω ένα τέτοιο πρωτάθλημα, έφτασα να είμαι για πολλά χρόνια στην πρώτη πεντάδα και μέχρι το βάθρο. Είμαι όμως χαρούμενος για τα πολλά πράγματα που πέτυχα και έχω σήμερα στην ζωή μου και δεν στεναχωριέμαι, για τα λίγα ακόμα που θα ήθελα να έχω, αλλά δεν έχω.
Σταματάς την αγωνιστική σου καριέρα μετά από πόσους αγώνες;
Μετά από 417 αγώνες, περίπου 700 εκκινήσεις μαζί με τα scramble μαζί με όλα. Νίκες 144 και 347 βάθρα, είναι πολλά, αλλά το ξανά λέω ότι δεν είναι αντίστοιχα στις νίκες του Καρέτσου, Παπανικολάκη ή του Γεωργακόπουλου, είναι όμως κάποιες επιτυχίες και μερικές από αυτές είναι σε ερασιτεχνικούς αγώνες στο Βέλγιο και την Αμερική αλλά δεν παύει να είναι και αυτές σημαντικές. Για να γίνουν όλα αυτά χρειάστηκε μεγάλη και σημαντική προσπάθεια, δεν με πήρε κάποιος από το χέρι να με πάει στους αγώνες.
Κοιτώντας πλέον πίσω την αγωνιστική σου καριέρα, έχεις μετανιώσει για κάτι, θα άλλαζες κάτι;
Όχι, ακόμα και οι τραυματισμοί, τα λάθη που έκανα ή οι μεγάλες ρίξεις που ήρθα με διάφορους ανθρώπους μου έμαθαν κάτι. Δεν έχω μετανιώσει για τίποτα, πιστεύω ότι έτσι έπρεπε να γίνει. Ακόμα και τον χρόνο να γύριζα πίσω θα έκανα πάλι τα ίδια. Όλα ήταν μέρος του παζλ, αν βγάλουμε κάποια κομμάτια δεν νομίζω ότι θα άλλαζε κάτι. Κοιτώντας πίσω τώρα έχω μια γεύση ευχάριστη από όλο αυτό το ταξίδι και χαίρομαι για όλα αυτά που έκανα γιατί αν δεν τα είχα κάνει θα ένοιωθα ένα μεγάλο κενό. Επίσης είμαι χαρούμενος που αποχωρώ από τους αγώνες όρθιος στα πόδια μου γιατί είχα πολλούς σοβαρούς τραυματισμούς.
Βιογραφικό
Όνομα: Δημήτρης
Επίθετο: Κεραμιδάς
Ψευδώνυμο: Godfather
Ημ. Γέννησης: 18/9/1970
Οικ. Κατάσταση: Παντρεμένος με τρία παιδιά, Χρύσα, Παναγιώτης, Δήμητρα
Τόπος καταγωγής: Ηράκλειο Κρήτης
Τόπος κατοικίας: Παγκράτι, Αθήνα
Πρώτος αγώνας: Motocross, Ρέθυμνο στις 13/3/1988
Πρώτος αγώνας πρωταθλήματος Ελλάδας: Γαλλικός ποταμός, Θεσσαλονίκη στις 20/9/1992
Πρώτος διεθνής αγώνας: Motocross, Westerlo, Βέλγιο στις 18/7/1994
Πρώτος αγώνας παγκοσμίου πρωταθλήματος: Motocross, Lucenec, Σλοβακία, στις 18/7/1999
Αναβάτης πρότυπο: Λευτέρης Καρέτσος
Καλύτερη ανάμνηση: Στο GP του Sun City της Νοτίου Αφρικής το 2008
Χειρότερη ανάμνηση: Ο σοβαρός τραυματισμός και η εγχείρηση στο Βέλγιο το 2000
Σχέδια για το μέλλον: Περισσότερος χρόνος με τα παιδιά του
Η αγωνιστική καριέρα του Δ.Κεραμιδά
2011 – Suzuki – Πρωταθλητής Ανατολικής Ευρώπης Motocross MX3
4ος Παγκοσμίου Κυπέλλου Ερασιτεχνών Intermedia 40+
2010 – Suzuki – Πρωταθλητής Ανατολικής Ευρώπης Motocross MX3
Κυπελλούχος Suzuki Trofeo Motocross MX3
2009 – Suzuki – Πρωταθλητής Ανατολικής Ευρώπης Motocross MX3
2008 – Suzuki – Πρωταθλητής Ελλάδος Scramble B4 – 2ος πρωταθλήματος Ελλάδας Motocross MX3 – Κυπελλούχος Ελλάδας Motocross MX3 – Κυπελλούχος Summer Cup Motocross MX3
2007 – KTM – Πρωταθλητής Ελλάδας Scramble B4 – 3ος πρωταθλήματος Ελλάδας Motocross MX1 -Κυπελλούχος Ελλάδας Motocross MX1
2006 – KTM – 3ος Πρωταθλήματος Ελλάδας Scramble B4
Κυπελλούχος Δυτικής Ελλάδας Motocross 250 – 19ος στον αγώνα του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Motocross MX1 στο Sun City (17/7/2006) της Νότιας Αφρικής (2 βαθμοί) – 3ος στον αγώνα του Πρωταθλήματος Motocross των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων στο Ντουμπάι στις 18/4/2006
2005 – ΚΤΜ – 2ος Πρωταθλήματος Ελλάδας Scramble B4 – Κυπελλούχος Δυτικής Ελλάδας Motocross 250
2004 – Yamaha – Πρωταθλητής Ελλάδας Scramble Α2 – 2ος Πρωταθλήματος Ελλάδας Scramble Overall – Κυπελλούχος Δυτικής Ελλάδας Motocross 250 – 5ος Πρωταθλήματος Ελλάδας Motocross 250
2003 – Yamaha – Πρωταθλητής Ελλάδας Scramble A2
5ος Πρωταθλήματος Ελλάδας Motocross 250 – 1ος στον αγώνα του California State Championship Intermedia 450 στο Glen Helen στις 8/5/2003
2002 – Yamaha – Πρωταθλητής Ελλάδας Scramble A2
2ος Summer Cup Motocross
2001 – Yamaha – Μέλος της εθνικής ομάδας Motocross στο MX των Εθνών στο Βέλγιο – 5ος Πρωταθλήματος Ελλάδας Motocross 250 – 3ος Summer Cup Motocross – 1ος στον αγώνα του Perris της Καλιφόρνια Intermedia 250 στις 30/10/2001
2000 – Yamaha – 1ος στον αγώνα του Dublin Gap της Πενσυλβάνιας Intermedia 500 στις 17/9/2000
1999 – Yamaha – Κυπελλούχος Ελλάδας Motocross Open (πρώτη φορά στην ιστορία των ελληνικών αγώνων κερδίζει τετράχρονη μοτοσυκλέτα Yamaha YZ 400F) – 2ος M.C.P. Cup Motocross
1998 – Suzuki – 3ος Κυπέλου Ελλάδας Scramble 125
1997 – Suzuki – Κυπελλούχος Βορείου Ελλάδας Motocross 125
1996 – Kawasaki – Κυπελλούχος Ελλάδας Scramble 125
Έχει αγωνιστεί στις εξής χώρες: Βέλγιο, Ιταλία, Γαλλία, Σλοβενία, Ελβετία, Σλοβακία, Κύπρο, Σκόπια, Βουλγαρία, Ρουμανία, Μολδαβία, Τουρκία, Σερβία, Τσεχία, Γερμανία, Ολλανδία, Λουξεμβούργο, Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, Νότιος Αφρική, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Μογγολία, Αυστρία, Ισπανία. Επίσης, έχει οδηγήσει στην Πορτογαλία, Αγγλία, Σουηδία, Τενερίφη και Ανδόρα.
