Συνέντευξη του Δ.Κεραμιδά των πέντε Ηπείρων

Ένα από τα πρόσωπα που κινούνται στον χώρο του ελληνικού motocross και πραγματοποιούν αξιόλογα πράγματα κατά καιρούς είναι και ο Δημήτρης Κεραμιδάς. Σίγουρα είναι γνωστός στον χώρο για τις επαγγελματικές του ιδιότητες αλλά και για τις θαυμαστές εμπειρίες που έχει συλλέξει σαν αγωνιζόμενος και τα όνειρα που έχει πραγματοποιήσει μέσα από αυτόν τον χώρο. Πρόσφατα πραγματοποίησε το όνειρο του να αγωνιστεί στην Αυστραλία και δέχτηκε να μοιραστεί μαζί μας τις εμπειρίες που βίωσε, στην συνέντευξη που ακολουθεί. 

Δημήτρη καταρχήν να συνεχίσουμε από εκεί που είχαμε μείνει πριν δύο χρόνια όταν αποφάσισες να σταματήσεις τους αγώνες. Τι άλλαξε;
Καμιά φορά η αποχή από τους αγώνες βοηθάει, όχι όταν είσαι στην φουλ ενασχόληση αλλά στην ηλικία που είμαι βοηθάει. Βοηθάει να επαναπροσδιορίσεις τα πράγματα. Ειδικά όταν κάποιος ασχολείται όσα χρόνια ασχολούμαι εγώ με το motocross αυτό δείχνει ότι δεν είναι κάτι ευκαιριακό στην ζωή μου. Θα σου πω το κλασικό ότι είναι ένας μεγάλος έρωτας της ζωής μου και πάντα οι μεγάλοι έρωτες ακόμα και όταν τελειώσουν πάντα αφήνουν αναμένα κάρβουνα να σιγοκαίνε μέσα στην στάχτη και με το παραμικρό φύσημα του αέρα ξανα παίρνουν φωτιά. Υπήρχε αυτό το κενό μέσα μου και επειδή είμαι της νοοτροπίας καλύτερα να μετανιώσω για κάτι που έκανα στην ζωή από κάτι που δεν τόλμησα να κάνω, ξαναγύρισα στους αγώνες για να προετοιμαστώ για την Αυστραλία. Ήταν τα κάρβουνα που σιγοκαίγανε, το όνειρο να έχω αγωνιστεί και στις πέντε Ηπείρους.

Μια μέρα στο εθνικό πρωτάθλημα Αυστραλίας είναι κάπως έτσι.

Δεν ήταν κάτι εύκολο, πως πήρες αυτήν την απόφαση;
Η ιδέα αυτή βρισκόταν χρόνια μέσα στο μυαλό μου και τα βράδια που ηρεμούσα σκεφτόμουνα πως θα την πραγματοποιήσω. Δεν ήταν εύκολο αλλά όχι και δύσκολο. Για παράδειγμα έχω φύγει από την Ελλάδα και έχω πάει σε πολλά μέρη του κόσμου να τρέξω χωρίς καμία οργάνωση και κανέναν προγραμματισμό  και πήγαινα εκεί με ένα στιλάκι, «γεια σας… ήρθα και θέλω να τρέξω», και για ένα περίεργο λόγο κατάφερνα να βρω την άκρη και να αγωνίζομαι, αλλά στην Αυστραλία αυτό θα ήταν μεγάλο ρίσκο να κάνω το ίδιο γιατί είναι πολύ μακριά και τα έξοδα είναι μεγάλα. Ήθελα να πάω από πέρσι αλλά τελικά για διάφορους λόγους δεν έγινε.  Φέτος οι συνθήκες ήταν πιο καλές, ήμουν και καλύτερα προετοιμασμένος, είχα οικονομική υποστήριξη αλλά και σωματικά με προπονήσεις. Βέβαια όλα πήγαν να χαθούν στον αγώνα της Μεγαλόπολης μια εβδομάδα πριν να φύγω για την Αυστραλία που για κάποιον περίεργο λόγο είχα δύο πολύ άσχημες πτώσεις και τραυματίστηκα κιόλας, είχα πάρα πολύ καιρό να πέσω τόσο άσχημα, ειδικά μετά την δεύτερη πτώση ήμουνα ακίνητος στο έδαφος και πόναγα τόσο πολύ που νόμιζα ότι έχω σπάσει κάποια κόκκαλα κι ότι το όνειρο για αγώνα στην Αυστραλία είχε τελειώσει εκεί. Τις μέρες που ακολούθησαν πάλευε μέσα μου η λογική με το συναίσθημα αν αξίζει να πάω τραυματισμένος με τον φόβο να συμβεί κάτι χειρότερο εκεί που τα πράγματα θα είναι πιο δύσκολα, 15οοο χιλιόμετρα μακριά από εδώ όμως για ακόμα μια φορά υπερίσχυσε το συναίσθημα έναντι της λογικής. Φτάνοντας στο αεροδρόμιο για να φύγω είχα ένα καλό προαίσθημα ότι όλα θα πάνε καλά όπως και έγινε.

Ήταν δύσκολο να το οργανώσεις;
Τίποτα δεν είναι εύκολο και τίποτα δεν είναι δύσκολο όταν είσαι αποφασισμένος να κάνεις κάτι όταν αυτό φυσικά είναι κάτι πολύ σημαντικό για να γεμίσεις την ψυχή σου, είναι πολύ ευκολότερο να βρεις χίλιες δικαιολογίες για να μην κάνεις κάτι παρά να βρεις ένα σημαντικό λόγο για να το κάνεις και για μένα ήταν πολύ σημαντικό να πάω εκεί. Η απόσταση είναι που κάνει τα πράγματα δύσκολα γιατί στην Ευρώπη είναι πιο εύκολο να βρεις την άκρη και να τρέξεις. Στην Αυστραλία αν δεν βρεις τους κατάλληλους ανθρώπους να  κινήσουν τα νήματα υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να κάνεις όλο αυτό το ακριβό ταξίδι τσάμπα. Βέβαια αν δεν υπήρχε η συμπαράσταση και η βοήθεια της  Monster, μιας εταιρίας που επενδύει και δημιουργεί εξελίξεις και πράγματα στον χώρο του motocross, τα πάντα θα ήταν δυσκολότερα για να το κάνω , δεν σου λέω ότι δεν θα το έκανα αλλά σίγουρα δεν θα το έκανα τόσο καλά και τόσο γρήγορα όσο έγινε και για αυτό τους ευχαριστώ θερμά. Για να καταλάβεις ο Γενικός Διευθυντής της εταιρίας στην Ευρώπη στο Offroadκομμάτι ο  Jamιe Coppins ασχολήθηκε προσωπικά με το θέμα, έψαξε και βρήκε ομάδα, την εργοστασιακή ομάδα της Ηonda στην Αυστραλία ώστε να είναι όλα έτοιμα και να έχω εκεί σούπερ special μοτοσυκλέτα, μηχανικό και βοηθούς, χωρίς υπερβολή ήμουνα εργοστασιακός αναβάτης για μια μέρα. Είναι φοβερό συναίσθημα, όλα αυτά που έζησα εκεί, μόνο στην σφαίρα της φαντασίας μου υπήρχαν, και όταν γίνονται πραγματικότητα τα όνειρά σου νιώθεις μια ολοκλήρωση που δεν εξαγοράζεται με κανένα χρηματικό ποσόν. Για αυτό θέλω να ευχαριστήσω τόσο τον Jamie Coppins όσο και τον υπεύθυνο της Monster στην Ελλάδα Κώστα Παππά για όλα όσα έκαναν για εμένα.

Ο κύριος με το μούσι είναι ο Ben Townley σύμβουλος της ομάδας Penrite Honda. Συνομιλεί με τον οδηγό της ομάδας Κεραμιδά.

Χρειάζεται όμως και θέληση.
Ναι σίγουρα, χωρίς να θέλω να περιαυτολογήσω από θέληση έχω πάρα πολύ, μπορεί να μην έχω ιδιαίτερο ταλέντο ή να μην είμαι ιδιαιτέρα έξυπνος άνθρωπος όμως για τα πράγματα που ήθελα να μου συμβούν πάντα έβρισκα τον τρόπο να τα κάνω γιατί πραγματικά ήθελα να τα κάνω. Θα σου ξαναπώ ότι τα πάντα εξαρτώνται από το πόσο αποφασισμένος είναι κάποιος να κάνει πράγματα.

Μια και πλέον έχεις δει το motocross και στις πέντε Ηπείρους, πως ήταν το motocross εκεί;
Για μένα ήταν μεγάλη έκπληξη. Το περίμενα πολύ διαφορετικό προς το καλύτερο. Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω, με αυτό το motocross που έχουν πως μπορούν και βγάζουν οδηγούς παγκοσμίου επιπέδου. Η οργάνωση δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο και μπορώ να σου πω ότι οι Ελληνικοί αγώνες έχουν περισσότερους θεατές. Και δεν έτρεξα σε έναν αγώνα τοπικό αλλά στο Εθνικό τους πρωτάθλημα, στον top θεσμό. Ο αγώνας ήταν κοντά σε μεγάλη πόλη την Αδελαΐδα και δεν είχαν κριθεί οι τίτλοι για να πεις ότι υπήρχε μειωμένο ενδιαφέρον. Αν έβγαζες τις τέσσερις επαγγελματικές ομάδες το επίπεδο της οργάνωσης των οδηγών αλλά και η οργάνωση του αγώνα δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από το Ελληνικό πρωτάθλημα, απλά οι οδηγοί εδώ πέρα οδηγάνε πολύ γρήγορα και άγρια. Οι περισσότεροι είχαν έρθει στον αγώνα με trailer και αν έβγαζες τα σημαιάκια οριοθέτησης της πίστας που έδειχναν μια όμορφη εικόνα εύκολα νόμιζες ότι ήσουν στο Ελληνικό πρωτάθλημα. Ένα χαρακτηριστικό για να καταλάβεις το επίπεδο είναι ότι στην επίσημη ομάδα της Husqvarna είχε ένα οδηγό με δίχρονη μοτοσυκλέτα και μετά από κάποια πτώση που είχε στραπατσάρισε την εξάτμιση και καθόταν ο μηχανικός του να φουσκώσει την στραβωμένη εξάτμιση με καμινέτο, και δεν μιλάμε για κάποιο ιδιώτη αλλά οδηγό που υποστηρίζεται από την εταιρία, κάτι τέτοιο δεν θα το δεις πουθενά στην Ευρώπη ή την Αμερική, στον επίσημο αναβάτης τους να κάνουν αυτό το πράγμα.  Αυτό δείχνει το επίπεδο των αγώνων εκεί, και ακόμα απορώ πως βγάζουν τόσο καλούς οδηγούς. Βέβαια είναι και αυτό που με ρώτησες πιο πριν για την θέληση, έχουν τεράστια θέληση οι Αυστραλοί, αυτό κατάλαβα. Από όταν ήρθαν οι πρώτοι έποικοι σε αυτήν την άγρια και αφιλόξενη χώρα έπρεπε να γίνουν σκληροί και να έχουν τεράστια θέληση για να επιβιώσουν. Αυτό πρέπει να έχει περάσει στο DNA τους δεν εξηγείτε αλλιώς. Είναι πολύ σκληροί για να πεθάνουν, δεν το βάζουν εύκολα κάτω και δεν ψάχνουν δικαιολογίες. Δεν άκουσα  κανέναν να λέει έπαθα αυτό ή έγινε εκείνο για να δικαιολογηθούν.

Ο Δ.Κεραμιδάς είναι από τους λίγους ανθρώπους στον πλανήτη που έχουν αγωνιστεί στο motocross και στις πέντε Ηπείρους.

Και το παράξενο είναι ότι έχουν βγάλει και αρκετούς με κορυφαίο τον Chad Reed.
Όσοι οδηγοί έφυγαν από την Αυστραλία για να κάνουν καριέρα στην Ευρώπη ή την Αμερική, ήταν τόσο μακριά από την χώρα τους που έπρεπε να πετύχουν δεν πήγαν τόσο μακριά για να βγάλουν φωτογραφίες και να πούνε απλά ότι το έκαναν, πήγαν αποφασισμένοι για όλα. Ο Reed έφυγε 19 χρονών με την κοπέλα του την Eli και τωρινή γυναίκα του σήμερα, από την Αυστραλία για να τρέξει στο παγκόσμιο, έμενε σε ένα σπίτι που του ενοικίαζε ο φίλος μου ο Reiner Verhestraaten στο Βέλγιο και τον είχα δει τότε από πολύ κοντά πόσο αφοσιωμένος και αποφασισμένος ήτανε για να πετύχει και πόσο σκληρά δούλευε. Και οι δύο ήταν παιδιά τότε, και όμως είχαν την θέληση και φυσικά την πίστη ότι θα πετύχουν. Είναι απίστευτα δύσκολο να είσαι μακριά από τον τόπο σου και να τρέχεις motocross. Σκέψου, το ένοιωσα εγώ που πήγα “τουρίστας” να τρέξω έναν αγώνα εκεί με όλα έτοιμα και κανονισμένα, βάλε τώρα να θέλεις να πας εκεί για να κερδίσεις το πρωτάθλημα μόνος σου, όπως έκανε ο Reed.

Ανέφερες ότι υπήρχαν επαγγελματικές ομάδες, δεν υπήρχαν εργοστασιακές;
Εργοστασιακή ομάδα ήταν μόνο της ΚΤΜ που την έχει οργανώσει η εκεί αντιπροσωπεία. Οι άλλες ομάδες ήταν επαγγελματικές μεν, με δικούς τους χορηγούς και βέβαια είχαν την υποστήριξη των εταιριών Honda, Suzuki, Kawasaki, Yamaha, Husqvarna αλλά δεν ήταν ομάδες κατευθείαν από τις εταιρίες. Αυτές οι ομάδες ήταν κυρίως ανθρώπων που αγαπούν το motocross και έχουν λεφτά για να τα ρίξουν στο άθλημα. Όπως υπάρχουν χομπίστες που τρέχουν αγώνες motocross εκεί υπάρχουν και χομπίστες  που έχουν ομάδες motocross αλλά αυτό δεν συμβαίνει μόνο εκεί συμβαίνει και στο παγκόσμιο και στην Αμερική, όπως εδώ κάποιος πλούσιος θα αγοράσει μια ποδοσφαιρική ομάδα και θα ρίχνει πολλά λεφτά για να την συντηρήσει χωρίς να τα παίρνει πίσω. Το ίδιο συμβαίνει κι εκεί απλά ότι το κάνουν με ομάδες motocross. Από όσο είδα εκεί δεν πιστεύω ότι αυτές οι ομάδες έχουν κάποιο κέρδος από τις χορηγίες τους και για αυτό σου λέω ότι είναι “χομπίστες”. Μπαίνουν μέσα, αλλά οι ιδιοκτήτες των ομάδων έχουν την οικονομική άνεση να στηρίξουν το εγχείρημα. Και αυτές οι ομάδες είναι καλά οργανωμένες, δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τις εργοστασιακές του παγκοσμίου ή του αμερικανικού πρωταθλήματος.

Λίγο μετά τον αγώνα.

Για τους ιδιώτες αγωνιζόμενους πως ήταν τα πράγματα;
Καταρχήν ξεκινάμε από την συμμετοχή που ήταν 200 δολάρια περίπου 150 ευρώ και δίνεις άλλα 100 δολάρια για την ενοικίαση του σένσορα που στα επιστρέφουν όταν τον πας πίσω. Έφυγες από την πίστα και δεν τον επέστρεψες…τον αγόρασες. Ένα άλλο που μου έκανε εντύπωση είναι ότι υπήρχε πρόστιμο 100 δολαρίων αν κάποιος πηδούσε τα άλματα στον πρώτο γύρο τον ελεύθερων δοκιμαστικών. Όπως είπα και προηγουμένως η οργάνωση των ιδιωτών αναβατών ήταν σαν να βλέπεις το ελληνικό πρωτάθλημα.

Υπήρχαν πριμ για τους νικητές ώστε να υπάρχει μεγαλύτερο κίνητρο ανταγωνισμού;
Ναι υπήρχε. Στην μεγάλη κατηγορία ο πρώτος γενικής κέρδιζε 2000 δολάρια και μετά υπήρχαν μικρότερα πριμ για τους υπόλοιπους. Στην κατηγορία των 125 για κάτω των 19 ετών δεν ξέρω αν υπήρχε αλλά νομίζω ότι παίρνεις την συμμετοχή σου πίσω η κάτι τέτοιο. Αυτά τα πριμ τα δίνει ο promoter που έχει αναλάβει τους αγώνες κι έχει χορηγίες και όχι η ομοσπονδία.

Μετά την ολοκλήρωση και του τελευταίου σου προορισμού, που θεωρείς ότι το motocross είναι στα καλύτερα του;
Στην Καλιφόρνια μόνο, όχι σε όλη στην Αμερική, γιατί εδώ υπάρχει ένα μύθος. Υπάρχουνε πολιτείες στην Αμερική που το motocross είναι σχεδόν άγνωστο, έξω από την Καλιφόρνια δεν είναι γνωστό το motocross. Στην Καλιφόρνια έχουν έδρα όλες οι γνωστές εταιρίες του χώρου και γενικότερα βλέπεις ακόμα και στα supermarket πράγματα motocross για  να αγοράσεις. Αντίθετα στο Κολοράντο όταν έγινε το Μotocross των Εθνών και είχα πάει, έψαχνα στα μαγαζιά να αγοράσω το περιοδικό Racer X και δεν το βρήκα πουθενά. Ο κόσμος δεν ήξερε ότι γίνεται αυτός ο σημαντικός αγώνας εκεί. Δεν το ξέρουν το motocross έξω από την Καλιφόρνια και βέβαια το ίδιο συμβαίνει και με την Ευρώπη που σε ορισμένες χώρες είναι πολύ αναπτυγμένο και σε κάποιες άλλες απλά υπάρχει.

Να υποθέσω ότι η καλύτερη διοργάνωση που έχεις βρεθεί είναι εκεί στην Καλιφόρνια;
Όχι, η μεγαλύτερη διοργάνωση είναι το AMA Supercross και η καλύτερη που έχω πάει είναι ο τελευταίος αγώνας του πρωταθλήματος που γίνεται στο Las Vegas κάθε χρόνο. Έχω πάει δύο φορές και είναι πραγματικά μοναδική διοργάνωση και εμπειρία. Ο promoter και όχι η ομοσπονδία όπως νομίζουν πολλοί, είναι μια τεράστια εταιρία που κάνει πολλά μεγάλα πράγματα και έχει ανεβάσει το supercross σε πραγματικά απίστευτο επίπεδο. Η οργάνωση πραγματικά είναι κορυφαία μέσα και έξω από το στάδιο, και στο Las Vegas που είναι ο τελευταίος αγώνας, είναι όλες οι εταιρίες εκεί, γίνεται η βράβευση των πρωταθλητών κτλ. Είναι ένα μοναδικό συνολικά event και θυμάμαι ότι στο τελευταίο που είχα πάει είχαν φέρει ακόμα και την Celine Dion, την διάσημη καναδή τραγουδίστρια να τραγουδήσει στην απονομή.

Μια που έχεις γυρίσει πολλά μέρη ανά τον κόσμο ποια ήταν η χειρότερη σου εμπειρία;
Τηρουμένων των αναλογιών μπορώ να πω ότι πρέπει να ήταν στην Μογγολία. Εκεί ήταν άγρια τα πράγματα, υπάρχει μεγάλη φτώχεια χωρίς να σημαίνει ότι αυτοί που κάνουν motocross είναι φτωχοί, υπάρχει μεγάλη αντίθεση των πραγμάτων και μεγάλη ανισότητα. Ο ανταγωνισμός είναι έμφυτος στους ανθρώπους, ακόμα και δύο άνθρωποι να βρεθούν με μοτοσυκλέτα σε ένα έρημο πλανήτη θα κάνουν αγώνα για το ποιος είναι ο καλύτερος και για αυτό υπάρχουν αγώνες motocross σε απίθανα σημεία του πλανήτη στην Σρι Λάνκα που μαστίζεται εδώ και πενήντα χρόνια από εμφύλιο σπαραγμό, στο Ιράν, στο Ιράκ, στο Γκουάμ στην μέση του Ειρηνικού ωκεανού παντού υπάρχουν αγώνες motocross γιατί είναι στην φύση του ανθρώπου να ανταγωνιστεί και να γίνει ο πιο καλός ανάμεσα σε άλλους που έχουν το ίδιο ενδιαφέρον. Παρά τις αντιξοότητες και την αγριότητα της κατάστασης που υπήρχε στην Μογγολία, είχε ενδιαφέρον γιατί έβλεπες ότι οι άνθρωποι είναι ίδιοι παντού.  Σίγουρα όμως ήταν η χειρότερη κατάσταση motocross που έχω βρεθεί.

Στην προσπάθεια του Δημήτρη συμπαραστάθηκε αρκετός κόσμος, όπως ο Λευτέρης Καρέτσος που του έφτιαξε αυτό το επετειακό κράνος με τα μέρη που έχει αγωνιστεί ο Κεραμιδάς ανά την Υδρόγειο.

Την επόμενη βαλίτσα για ποιον προορισμό θα την ετοιμάσεις;
Κοιτώντας  το διαβατήριό μου και βλέποντας την ημερομηνία γεννήσεώς μου  βλέπω ότι είμαι κάπως μεγάλος για νέες περιπέτειες όταν έχουμε να κάνουμε με ένα τόσο απαιτητικό άθλημα όπως είναι το motocross. Σίγουρα ο σκοπός που ξαναγύρισα στους αγώνες δεν είναι να ξαναζήσω το παρελθόν οι επιστροφές είναι πολύ συχνά μάταιες όταν προσπαθείς να ξαναζήσεις το παρελθόν και είσαι ήδη 44 χρονών όπως εγώ. Το θέμα βέβαια είναι ότι δεν νοιώθω μεγάλος και επειδή τρώγοντας ανοίγει η όρεξη έχω κάποια σενάρια στο μυαλό μου με νέους εξωτικούς προορισμούς. Τώρα δεν ξέρω αν τελικά θα βρω το ένα και μοναδικό ισχυρό κίνητρο να μπω σε ένα αεροπλάνο και να πάω στην άλλη άκρη της Γης ή θα βρω χίλιες δικαιολογίες για να μην το κάνω όπως ότι είμαι 44 χρονών, έχω παιδιά, έχω προβλήματα, έχω το ένα έχω το άλλο. Σίγουρα κάτι έχω στο μυαλό μου και μάλλον θα προσπαθήσω να το κάνω.

Δημήτρη ευχαριστούμε και καλή συνέχεια στην πραγματοποίηση των ονείρων σου.
Εγώ θέλω να σε ευχαριστήσω για το ενδιαφέρον που έδειξες να προβάλεις την προσπάθειά μου και να μου δώσεις την ευκαιρία να ευχαριστήσω το Monster Energy Drink και τους ανθρώπους της εταιρίας που με βοήθησαν τόσο σημαντικά.