Test Ride – ΣΚ με το ΤΜ ΕΝ250Fi 2016
Είναι η εποχή που το βουνό είναι ακαταμάχητο για έναν μοτοσυκλετιστή, πολύ περισσότερο για έναν χωμάτινο λάτρη της μοτοσυκλέτας. Στις φετινές μου περιηγήσεις στο βουνό είχα αρκετά νέα μοντέλα enduro, και τι παράξενο της εμπορικής εποχής, όλα παραγωγής 2017 κι ας είμαστε ακόμα στο 2016. Πρόσφατα όμως, έπεσε στα χέρια μου ένα μοντέλο του 2016, το EN250Fi της ΤΜ, με το οποίο πέρασα ένα όμορφο σαββατοκύριακο, χωρίς να νιώσω ούτε μια στιγμή, εκτός εποχής.
Του Κων/νου Παπαδόπουλου.
Το τελευταίο διάστημα είχαμε δρομολογήσει αρκετά τεστ μοτοσυκλετών με την TM Racing Hellas ή GRC Power Factory Galatis όπως είναι πιο γνωστή. H συνάντηση μου με το ΕΝ250Fi 2016 είχε αναβληθεί πολλές φορές μέσα στην χρονιά και μόλις πρόσφατα, τα άστρα επιτέλους συντονίστηκαν και είχα στα χέρια μου την όμορφη ιταλική μοτοσυκλέτα.
Αψηφώντας το κρύο εκείνων των ημερών και την δικαιολογημένη πεσμένη διάθεση της παρέας για enduro, έπεσαν τα τηλέφωνα και βρεθήκαμε στον γνωστό σημείο συνάντησης με τον Παύλο και τον Μάνο έξω από το μαγαζί του Κασίμη. Ζεστό καφεδάκι μέχρι να το πάρουμε απόφαση, ή μάλλον, να το πάρουνε απόφαση γιατί εγώ δεν έβλεπα την ώρα να βρεθώ στο χώμα με την ιταλίδα. Κάπου εκεί ο Κασιμάνθρωπος κολλημένος στον υπολογιστή άρχισε να μου δείχνει στο google earth πιθανά μονοπάτια που συνδέουν τα ήδη γνωστά και στην μνήμη μου εξελισσόντουσαν στιγμές πλήρης απόγνωσης του παρελθόντος, χαμένοι στο πουθενά και ψάχνοντας να επιβεβαιώσουμε την ατάκα “το έχω δει στο google…βγαίνει”. Που την βρίσκει την όρεξη ώρες ώρες ακόμα απορώ, πήρα πρωτοβουλία και του είπα “Παύλο…πάμε μια βόλτα να οδηγήσουμε, να δω και το μηχανάκι, μην το γυρίσω σε τεύχη πίσω”. Χωρίς άλλη κουβέντα ήπιαμε την τελευταία μας ρουφηξιά από τον κρύο πια καφέ, μαζέψαμε τα συμπράγκαλα και ξεκινήσαμε.
Είσοδος στο χώμα, μια κρυφή και ξεχασμένη διαδρομή δίπλα στον αγωγό στην Μεταμόρφωση, τόσο ξεχασμένη που από τις προ-περσινές πλημμύρες στην περιοχή, είχε τεράστια νεροφαγώματα και πολλά μπάζα, ιδανικά όμως για να εξοικειωθώ με το control της μοτοσυκλέτας και να τσεκάρω τα φρένα. Τα γρήγορα μονοπάτια της Βαρυμπόμπης είχαν σειρά μετά, αλλά το κρύο άρχισε να μου παγώνει τα δάκτυλα και έκανα υπομονή μέχρι να μπούμε στα πυκνά μέσα στο δάσος. Εκεί, η κίνηση του σώματος και το γκάζι φρένο άρχισε να με ζεσταίνει και όσο ζεσταινόμουν, τόσο ανέβαινε η διάθεση για παιχνίδια με ότι μπορούσε να φέρει την μοτοσυκλέτα στον αέρα ή να σηκώσει τον μπροστινό τροχό. Άρχισα να περνάω καλά και δεν ήταν λίγες η φορές που σκέφτηκα ότι το EN250Fi έχει κουμπώσει επάνω μου. Είχα βέβαια και τα παράπονα μου, όμως σε μια αναγκαστική στάση της παρέας μετά το καταπληκτικό μονοπάτι της “enduromania”, έκανα μερικά κλικ στις αναρτήσεις και απέκτησα τον πλήρη έλεγχο της μοτοσυκλέτας.
Συνεχίσαμε να ανηφορίζουμε στο βουνό πάντα μέσα από τα πυκνά για να προστατευτούμε από τον παγερό αέρα, κομμάτια που ήταν εξαιρετικά για να δοκιμάσω την ροπή του κινητήρα, ειδικά στις χαμηλές στροφές για να αποφασίσω με τι ταχύτητα θα πρέπει να χτυπάω τις αργές αλλά και τις γρήγορες ανηφόρες. Αν και έκανα πολλά λάθη, ο κινητήρας και ο συμπλέκτης δεν με πρόδωσαν ποτέ με κάποιο ανεπιθύμητο σβήσιμο του κινητήρα. Αρχίσαμε να πλησιάζουμε το οροπέδιο, κοντά στην Ιπποκράτειος Πολιτεία και στα μονοπάτια άρχισαν να κάνουν έντονη την εμφάνιση τους οι πέτρες, τα βράχια, οι ρίζες και οι κομμένοι κορμοί. Όλα βρεγμένα, που απαιτούσαν λεπτεπίλεπτες κινήσεις στο γκάζι και κυρίως στα φρένα.
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η ΤΜ χρησιμοποιούσε μπροστά, την κορυφαία δαγκάνα της Brembo με τρόμπα της Nissin, χάνοντας πολύ σε αίσθηση και ακόμα περισσότερο σε δύναμη. Πίστευα, ότι θα ήταν οικονομικοί οι λόγοι αλλά στα βρεγμένα, δικαιώθηκαν οι Ιταλοί για την επιλογή τους αφού γλίτωσα πολλά “προσκυνήματα” σε δύσκολα σημεία με βράχια και ρίζες που βρισκόντουσαν στην είσοδο στροφών. Δεν είχα την καλύτερη αίσθηση, αλλά σίγουρα είχα τον έλεγχο του μπροστινού φρένου και μάλιστα μπορούσα να φρενάρω μόνο με το μπροστινό όπου επιθυμούσα με ικανοποιητική επιβράδυνση. Το πίσω φρένο μέσα στα μονοπάτια, βοηθούσε όπου χρειαζόμουν επιπλέον δύναμη και φυσικά στο πλασάρισμα του πίσω τροχού στις σφιχτές στροφές. Κάπως έτσι, φτάσαμε στον Άγιο Μερκούριο από όπου και ξεκινήσαμε την επιστροφή μας από τα παλιά γρήγορα μονοπάτια της Δροσοπηγής με προορισμό την “ednuromania2” από την οποία σκόπευα να βγάλω τα περισσότερα συμπεράσματα μου για την EN250Fi 2016.
Το μονοπάτι είναι δύσκολο, γιατί έχει χιλιοπατηθεί και έχει πολλά σαμαράκια στην είσοδο και στην έξοδο κάθε στροφής, με εξαιρετικό όμως χώμα διασκεδαστική διαδρομή και λίγα απαιτητικά κομμάτια να θυμίζουν έντονα ειδική αγώνα enduro. Εκεί πραγματικά το EN250Fi 2016 ένοιωσε στο στοιχείο του, πιέζοντας με να οδηγήσω γρήγορα και πιο γρήγορα σε κάθε στροφή, με την ευκολία που περνούσε πάνω από τα σαμάρια στα φρένα και στο γκάζι με αποτέλεσμα πολλές φορές να χάνω τον ρυθμό μου γιατί έφτανα στην επόμενη στροφή πιο γρήγορα από ότι περίμενα. Μαζεμένο και με στιβαρό πλαίσιο, κρατάει σταθερή την πορεία του αφήνοντας τις αναρτήσεις να απορροφήσουν τις ανωμαλίες.
Ολοκληρώνοντας την κλειστή διαδρομή της “ednuromania2” σταμάτησα να περιμένω στο σημείο εισόδου-εξόδου την παρέα να συγκεντρωθεί, και το ίδιο έκανε και μια άλλη παρέα, αγέλη με ΚΤΜ, που μόλις είχε έρθει. Δεν άργησαν να περιεργάζονται με τα μάτια τους την εξωτική Ιταλίδα αρχίζοντας κάποια ειρωνικά-χιουμοριστικά σχόλια στην αρχή. Τους άκουγα καθήμενος σε ένα πεσμένο κορμό λίγο πιο κάτω, χωρίς όμως να τους κοιτάω ή να συμμετέχω στην κουβέντα. Πρόσεχα κάθε τους λέξη. Δεν άργησαν να με ρωτήσουν “αυτό…δικό σου είναι;” …“για σήμερα ναι” τους απάντησα και συνέχισαν να επεξεργάζονται το EN250Fi 2016, αυτή την φορά πιο προσεκτικά. Παρέμεινα σιωπηλός, μασουλώντας μια σοκολάτα που την είχα ανοίξει για να με κρατήσει από το κρύο και περίμενα την στροφή των σχολιασμών που δεν άργησαν να έρθουν τονίζοντας με θαυμασμό τις εμφανισιακές ιδιαιτερότητες του μικρού τετράχρονου ΤΜ. Κάπου εκεί ήρθε και η δεύτερη αναμενόμενη ερώτηση, “τι λέει αυτό;” εκεί τους πλησίασα καθώς είχα πάρει αυτό που ήθελα και απαντώντας ειλικρινά τους είπα “αρκετά διασκεδαστικό, φιλικό και γρήγορο…τουλάχιστον για σήμερα, εδώ στο βουνό”.
Την επόμενη ημέρα το πρόγραμμα είχε συνάντηση και προπόνηση με την motocross-παρέα στα Μέγαρα, σε ένα σημείο όπου το motocross συναντά το enduro και το αντίστροφο. Για καλή μου τύχη, στην πίστα βρισκόταν και ο πρωταθλητής Ελλάδας(2016) Γενικής και Ε2 Δημήτρης Βαγγελάκος που στην διάρκεια της ημέρας οδήγησε την μοτοσυκλέτα και με βοήθησε στα τελικά μου συμπεράσματα. Μια στην motocross και μια στην enduro διαδρομή εναλλάξ μπαίνοντας και βγαίνοντας δοκιμάζοντας ρυθμίσεις, καταλήξαμε με τις αναρτήσεις και αφήσαμε ολόκληρη την ημέρα τον επιλογέα της χαρτογράφησης στο 2, με την “γρήγορη” επιλογή. Στην motocross το μοτέρ δεν είναι ανταγωνιστικό στις επιταχύνσεις του και χρειάζεται να διατηρήσεις την φόρα μέσα στις στροφές για να μπορέσεις να κινηθείς σε γρήγορο ρυθμό. Σε αυτό βοηθάει πολύ το πλαίσιο και σε ένα βαθμό και οι μαλακές αναρτήσεις, με εύκολη κατευθυντικότητα και χειρισμό, ακόμα και στα δύσκολα σαμάρια της βομβαρδισμένης πίστας των Μεγάρων. Παραδόξως οι μαλακές enduro αναρτήσεις, δεν τερματίζουν στα άλματα και γενικότερα δεν ενοχλούν στο motocross, μια και στα Μέγαρα μπορέσαμε να τις δοκιμάσουμε στο έπακρο καθώς πολλά άλματα δεν έχουν προσγείωση και ζορίζουν αναβάτη και μοτοσυκλέτα. Στην enduro ειδική με τις μεγάλες και απότομες ανηφοροκατηφόρες το EN250Fi 2016 ένοιωθε σαφώς πιο άνετα, ειδικά με την “γρήγορη” χαρτογράφηση και μου έδωσε να καταλάβω πόσο καλύτερο θα ήταν και στο βουνό, αν την είχα χρησιμοποιήσει.
Την Δευτέρα έπρεπε να αποχωριστώ την χωμάτινη συνοδό μου για το σαββατοκύριακο ΤΜ EN250Fi 2016 επιστρέφοντας την πίσω στο μαγαζί της GRC Power Factory Galatis. Στον δρόμο μου ερχόντουσαν όλα στο μυαλό. Η διασκεδαστική συμπεριφορά, η άνεση και η ευκολία στον χειρισμό της, αμέσως μόλις την καβαλήσεις. Η περίεργη μεταβίβαση ρεζερβουάρ-φιλτροκουτιού με τον κάποιες φορές ενοχλητικό ήχο από το φιλτροκούτι κάτω από τα πόδια σου, να φτάνει στα αυτιά σου, κάτι που όμως γρήγορα συνηθίζεις ή αν θέλεις, ξεχνάς γιατί σε έχει συνεπάρει η διασκεδαστική οδήγηση της ιταλίδας. Δεν είναι η άκρως αγωνιστική μοτοσυκλέτα έτοιμη να στηθεί στην αψίδα της εκκίνησης αγώνα enduro στα χέρια ενός πρωτοκλασάτου οδηγού, κάτι που μας έχουν συνηθίσει τα ΤΜ. Είναι φιλική, είναι γρήγορη αλλά όπως όλες οι μοτοσυκλέτες δεν μπορεί να τα κάνει όλα μόνη της. Με σωστό στήσιμο στις απαιτήσεις του εκάστοτε αναβάτη, η ΤΜ EN250Fi 2016 είναι ικανή να εκπληρώσει κάθε σκοπό και να κατακτήσει κάθε στόχο. Για του λόγου το αληθές, ο Eero Remes πάνω σε ένα ΤΜ EN250Fi κατέκτησε δύο παγκόσμιους τίτλους στην Ε1.
