ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ RICKY CARMICHAEL 2017 – ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ

Ήταν το 2011 στο Monster Energy Athens Supercross που είχαμε την τιμή να συναντήσουμε και να μιλήσουμε σε μια ανοιχτή συνέντευξη με τον καλύτερο όλων των εποχών του αμερικανικού ΜΧ-SX και έναν από τους καλύτερους οδηγούς που πέρασαν από τον πλανήτη τον Ricky Carmichael. Οι δρόμοι μας όμως συναντήθηκαν ξανά αυτή τη φορά στο Monster Energy Motocross of Nations στο Matterley Basin πριν από λίγες εβδομάδες. Τότε, είχε κάποια χρόνια που είχε αποσυρθεί και αναζητούσε ακόμα την νέα του επαγγελματική πορεία, τώρα πιο ώριμος και κατασταλαγμένος μιλάει ακόμα πιο ανοιχτά, λέγοντας τα πράγματα έξω από τα δόντια. Διαβάστε στο πρώτο μέρος τι μας είπε ο ζωντανός θρύλος του motocross για το παγκόσμιο πρωτάθλημα, το motocross των εθνών και την διαφορά Αμερικής και Ευρώπης….

Μια και βρισκόμαστε στο Motocross των Εθνών, από όσα έχεις συμμετάσχει ποιο ξεχωρίζει για εσένα;
Όλοι οι αγώνες που έχω συμμετάσχει είναι ξεχωριστοί και σίγουρα το Motocross των Εθνών μου φέρνει πολλές καλές αναμνήσεις. Τότε όμως ήμουν αγωνιζόμενος και όλα είχαν να κάνουν με την απόδοση μου στον αγώνα. Ο αγώνας που όλα μου πήγαν καλά κερδίζοντας τα πάντα από τα προκριματικά και ήμουν ικανοποιημένος με την απόδοση μου, ήταν το 2005 στο Ernee που τελικά καταφέραμε με την ομάδα να πάρουμε την νίκη σε ένα ξεχωριστό Εθνών. Το γαλλικό κοινό στις απονομές ήταν απίστευτο και από εκείνο τον αγώνα μόνο καλές αναμνήσεις μου έρχονται στο μυαλό. Ήταν το τέλειο σαββατοκύριακο και ένας από τους καλύτερους αγώνες της καριέρας μου.

Λίγες μέρες πριν από το φετινό αμερικανικό GP, φιλοξένησες τον Tim Gajser στις εγκαταστάσεις σου για προπόνηση. Πως είδες τον περσινό παγκόσμιο πρωταθλητή;
Ναι είναι αλήθεια είχε έρθει και περάσαμε μερικές ημέρες μαζί. Είναι ένας πάρα πολύ καλός αθλητής και εξαιρετικός άνθρωπος, πολύ προσγειωμένος και με δίψα για γνώση. Φέτος είχε μια δύσκολη χρονιά με τραυματισμούς και ίσως άλλα προβλήματα τα οποία δεν συζητήσαμε γιατί δεν ήθελα να είμαι αδιάκριτος. Αυτό που είδα στην πίστα ήταν ένας αθλητής με πολύ καλές ικανότητες με την μοτοσυκλέτα, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχει ταλέντο πάνω στην μοτοσυκλέτα. Από τα λίγα που καταλαβαίνω, είναι ότι πρέπει να κάνει πιο σφικτό το πρόγραμμα του. Είναι εκπληκτικό τι μπορείς να πετύχεις αν κάνεις πιο σφικτό το πρόγραμμα σου. Για παράδειγμα ας δούμε τον Ryan Villopoto και τον Ryan Dungey. Δεν είχαν πολλούς τραυματισμούς στην καριέρα τους, όχι γιατί ήταν τυχεροί, αλλά γιατί ήταν πάντα έτοιμοι σε κάθε αγώνα. Έτσι κατάφεραν να έχουν πετυχημένη καριέρα κερδίζοντας πολλούς αγώνες. Η γνώμη μου είναι ότι αν τελειοποιήσει το πρόγραμμα του θα έχει ακόμα καλύτερα αποτελέσματα. Είναι κάποιες λεπτομέρειες, κυρίως έξω από την πίστα που κάνουν την διαφορά. Θα πρέπει να το βρει για να πάει στο επόμενο στάδιο. Ο Tim και ο Herlings είναι οι ταχύτεροι αυτή την στιγμή στο παγκόσμιο αλλά ο Cairoli είναι ο πρωταθλητής γιατί έχει τελειοποιήσει το πρόγραμμα του και ξέρει τι πρέπει να κάνει σε κάθε αγώνα.

“ο Tim και ο Herlings είναι οι ταχύτεροι αυτή την στιγμή στο παγκόσμιο αλλά ο Cairoli είναι ο πρωταθλητής γιατί έχει τελειοποιήσει το πρόγραμμα του”

Ποιον αναβάτη ξεχώρισες στο φετινό Παγκόσμιο Πρωτάθλημα MXGP;
Πραγματικά το φετινό πρωτάθλημα ήταν φανταστικό και δεν ξέρω ποιον να ξεχωρίσω από τους πρωταγωνιστές. Σίγουρα ο Antonio Cairoli είναι ο πιο έμπειρος και ίσως ο πιο έξυπνος αναβάτης του πρωταθλήματος αλλά δεν μπορώ να πω ότι δεν μου άρεσε η οδήγηση του Gautier Paulin και του Tim Gajser. Ο Herlings ήταν εντυπωσιακός και δεν θα ξεχάσω την απόδοση του στο αμερικανικό πρωτάθλημα στο Iron Man που έτυχε να τον δω από κοντά. Δεν θα πω κάποιον αναβάτη αλλά θα πω ότι αυτό που με έχει εντυπωσιάσει στο MXGP είναι η ταχύτητα που πηγαίνουν οι αναβάτες. Πιστεύω ότι είναι ότι πιο γρήγορο έχω δει στο motocross και το καλύτερο είναι ότι δεν είναι ένας αλλά τουλάχιστον πέντε αναβάτες που οδηγούν πραγματικά πολύ γρήγορα.

Πως βλέπεις το επίπεδο των αναβατών της Ευρώπης σε σχέση με τους Αμερικάνους;
Είμαι πάρα πολύ εντυπωσιασμένος με την ποιότητα των αναβατών του παγκοσμίου πρωταθλήματος και με τον ανταγωνισμό που υπάρχει. Δεν ξέρεις ποιος θα κερδίσει το επόμενο GP. Υπάρχουν τουλάχιστον πέντε αναβάτες που διεκδικούν την νίκη σε κάθε αγώνα και για μια θέση στο βάθρο το νούμερο είναι ακόμα μεγαλύτερο. Έτσι πρέπει να είναι οι αγώνες και πραγματικά είναι διασκεδαστικό να το βλέπεις. Νομίζω ότι είναι από τις λίγες φορές στην ιστορία που συμβαίνει αυτό. Συνήθως συνέβαινε αυτό που αντιμετώπιζα κι εγώ στις μέρες μου. Δηλαδή αν δεν κέρδιζα εγώ, υπήρχαν μόνο ένας οι δύο άτομα που θα έπαιρναν την νίκη. Δυστυχώς αυτό συμβαίνει και τώρα, στην Αμερική. Δεν υπάρχουν πολλοί αναβάτες ικανοί για την νίκη. Το χειρότερο είναι ότι έτσι δεν μπορεί να ανέβει το επίπεδο και αυτή την περίοδο οι αναβάτες των GP’s έχουν τρομερή ταχύτητα στο motocross έναντι των Αμερικανών.

Πιστεύεις ότι για να εξελιχθεί ένας Αμερικάνος αναβάτης θα πρέπει να έρθει στο παγκόσμιο;
Αν πραγματικά θέλει να εξελιχθεί στο motocross θα έλεγα πως ναι, θα πρέπει να το κάνει. Στην Αμερική όμως, όλο το άθλημα στηρίζεται στο supercross και υπάρχει μια ολόκληρη βιομηχανία πίσω από αυτό. Δύσκολα ένας αναβάτης θα επικεντρωθεί μόνο στο motocross. Με στεναχωρεί αυτό γιατί είμαι μεγάλος οπαδός του motocross και πιστεύω ότι είναι η βάση για όλα τα άλλα γύρω από το άθλημα μας.

Βλέπουμε όμως ότι και οι Ευρωπαίοι αναβάτες είναι δυνατοί στο supercross και μέσα στα μεγάλα ονόματα για την διεκδίκηση του πρωταθλήματος είναι ο Marvin Musquin και ο Ken Roczen. Η Ευρώπη τροφοδοτεί με νέα ταλέντα το ΑΜΑ SX αλλά δεν βλέπουμε στον ίδιο βαθμό να γίνεται το αντίστροφο;
Συμφωνώ απόλυτα με αυτό και πιστεύω ότι η νέα γενιά αναβατών της Αμερικής μένει πίσω σε σχέση με την Ευρώπη. Δεν θα μου φανεί παράξενο αν τα επόμενα χρόνια στο supercross δεν θα υπάρχει Αμερικάνος αναβάτης στο βάθρο. Απλά ας κοιτάξουμε την ιστορία. Παλιά είχαμε αρκετούς Γάλλους που κέρδιζαν στην Αμερική σε supercross και motocross αλλά ήταν ένας ή δύο σε κάθε εποχή. Τώρα έχουμε και από άλλες χώρες όπως ο Γερμανός Roczen και ίσως έρθει τα επόμενα χρόνια ο Tim Gajser από την Σλοβενία ή ακόμα και ο Jeffrey Herlings από την Ολλανδία. Αν συμβεί αυτό, μαζί με τον Musquin θα υπάρχουν τέσσερις ικανοί Ευρωπαίοι αναβάτες για το βάθρο σε κάθε supercross. Επίσης είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι οι περισσότεροι από αυτούς είναι πολύ νέοι. Είναι σε κορυφαίο επίπεδο αυτή την στιγμή και έχουν πολλά χρόνια αγώνων μπροστά τους. Στην Αμερική δεν έχουμε τόσους νέους ταλαντούχους αναβάτες και δεν είναι τυχαίο ότι τα τελευταία χρόνια χάνουμε στο Motocross των Εθνών.

Γιατί πιστεύεις ότι η αμερικανική ομάδα δυσκολεύεται κάθε χρόνο να φέρει τους κορυφαίους αθλητές της στο Motocross των Εθνών; Είναι οι τραυματισμοί, το βαρύ αγωνιστικό πρόγραμμα σε SX και MX ή απλά είναι θέμα χρημάτων;
Στην Αμερική νομίζω ότι υπάρχει γενικότερο πρόβλημα με το motocross. Η νέα γενιά ενδιαφέρεται για το supercross αφήνοντας το motocross στο περιθώριο. Δεν είναι τα χρήματα γιατί και στο motocross μπορούν να βγάλουν καλά λεφτά. Απλά δεν το θέλουν στο συμβόλαιο τους. Ούτε θα πω ότι φοβούνται τους τραυματισμούς γιατί στο supercross είναι πιο εύκολο να χτυπήσεις. Όσο για το πρόγραμμα, τίποτα δεν έχει αλλάξει από όταν έτρεχα εγώ. Ο αριθμός των αγώνων είναι ακριβώς ο ίδιος, και οι αγώνες είναι σε χρονική διάρκεια ίδιοι. Η δική μου γενιά όμως, ήθελε να αγωνιστεί στο Motocross των Εθνών και μάλιστα παρακαλούσαν να συμβεί αυτό.

“η νέα γενιά ενδιαφέρεται για το supercross αφήνοντας το motocross στο περιθώριο”

Θα πω απλά ότι είναι η νέα γενιά που δεν την ενδιαφέρει το motocross τόσο πολύ όσο τις προηγούμενες. Το supercross είναι πιο βολικό ενώ το motocross δεν είναι. Για παράδειγμα, για να έρθουμε εδώ ταξιδέψαμε δύο ώρες από το Λονδίνο και έξω βρέχει και υπάρχει λάσπη. Στο supercross δεν θα μας απασχολούσαν όλα αυτά. Το ξενοδοχείο μας θα ήταν 15 λεπτά απόσταση από το στάδιο και όλα θα γινόντουσαν σε κλειστούς χώρους μακριά από τα καιρικά φαινόμενα. Νομίζω ότι ο κόσμος αλλάζει και κοιτάζει να κάνει πιο βολική την ζωή του και το motocross δεν είναι ένα βολικό άθλημα. Η νέα γενιά του αθλήματος στην Αμερική κοιτάζει το supercross γιατί είναι πιο βολικό. Πιστεύω ότι αν είχαμε στην Ευρώπη ένα πρωτάθλημα supercoss ή γιατί όχι και ένα Supercross των Εθνών θα βλέπαμε περισσότερους αναβάτες από την Αμερική να θέλουν να συμμετάσχουν.

Το Supercross των Εθνών είναι μια θαυμάσια ιδέα, πιστεύεις ότι μπορεί να γίνει;
Γιατί όχι, τα πράγματα δείχνουν ότι πηγαίνουν προς αυτή την κατεύθυνση και είναι πράγματι μια καλή ιδέα. Δεν είμαι όμως ο promoter αυτής(γέλια).

Που πιστεύεις ότι έμεινε πίσω αυτή η γενιά Αμερικανών σε σχέση με την δικιά σου;
Έχει αλλάξει πολύ το άθλημα και εδώ θα δικαιολογήσω λίγο την νέα γενιά. Στην εποχή μου ξέραμε ότι αν έχεις ταλέντο μπορείς να φτάσεις μέχρι ένα σημείο. Για να πάρεις όμως ένα πρωτάθλημα χρειαζόταν πολύ δουλειά. Έτσι όλοι δουλεύαμε σκληρά και ακολουθούσαμε το πρόγραμμα μας χωρίς παρεμβολές και πολλές media υποχρεώσεις. Τώρα ζούμε στην εποχή της ενημέρωσης και πολλές φορές δεν μετράει πόσο καλός είσαι πάνω στην μοτοσυκλέτα αλλά πόσο καλή εικόνα έχεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αυτό απαιτεί κάποιο χρόνο και σίγουρα σε επηρεάζει από την προσήλωση σου στον στόχο και το πρόγραμμα σου. Κάποιοι αναβάτες είναι καλοί σε αυτό και τους βγαίνει αυθόρμητα όπως ο Ken Roczen άλλοι δεν είναι τόσο εξωστρεφείς και δυσκολεύονται να προσαρμοστούν όπως ο Ryan Villopoto.

“ζούμε στην εποχή της ενημέρωσης και πολλές φορές δεν μετράει πόσο καλός είσαι πάνω στην μοτοσυκλέτα αλλά πόσο καλή εικόνα έχεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης”

Σίγουρα τέτοιες υποχρεώσεις έχουν και οι αναβάτες των GP’s καθώς το παγκόσμιο έχει μεγαλώσει πάρα πολύ τα τελευταία χρόνια, αλλά δεν είναι στο ίδιο βαθμό με την Αμερική. Από την άλλη όμως πιστεύω ότι τους είναι πιο βολικό να βλέπουν τα πράγματα από την πλευρά της δημοσιότητας και όχι της δουλειάς. Δεν ξέρω αν είναι πιο εύκολο αλλά σίγουρα είναι πιο βολικό. Στην Αμερική όλα γυρίζουν γύρω από το supercross και όπως και να το κάνουμε το supercross αν υπάρχει το ταλέντο, δεν χρειάζεται και πολύ δουλειά για να είσαι ανταγωνιστικός, ειδικά σήμερα που οι μοτοσυκλέτες είναι σε απίστευτο βαθμό εξελιγμένες και μπορούν να βγάλουν εύκολα μεγάλα άλματα με πραγματικά μικρή προσπάθεια από τον αναβάτη. Στο supercross σπανίως λερώνεσαι, είσαι μέσα στην πόλη σε εκπληκτικά στάδια και περπατάς πάνω σε τσιμέντο στα paddocks. Πάντα υπάρχει πάρα πολύ κόσμος γύρω σου, όλα είναι οργανωμένα στην εντέλεια γιατί υπάρχει και τηλεοπτική κάλυψη κάνοντας το περιβάλλον των αγώνων δελεαστικό. Πιστεύω ότι η νέα γενιά στην Αμερική έχει βολευτεί με αυτή την πραγματικότητα και κοιτάζει περισσότερο το supercross από το motocross, δεν κάνουν την δουλειά που χρειάζεται και σύντομα θα μείνουν πίσω σε σχέση με τους Ευρωπαίους γιατί πλέον η Ευρώπη συνδυάζει ταλέντο και σκληρή δουλειά.

Αυτή η τρέλα με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ξεκίνησε από την δική σου εποχή αλλά δεν γινόταν στο σημείο που γίνεται τώρα;
Ναι σίγουρα τα είχαμε και στην εποχή μου αλλά τότε δεν ήταν τόσο έντονο. Ας πούμε για παράδειγμα ο Travis Pastrana, ποτέ δεν έκανε την δουλειά που έκανα εγώ στους αγώνες και δεν πήρε τα πρωταθλήματα που κατέκτησα. Όμως πληρωνόταν περισσότερο από εμένα γιατί είχε καλύτερη εικόνα στο κοινό με τα video και τις δημόσιες εμφανίσεις του. Το βλέπουμε και σήμερα, ένας πρωταθλητής του motocross έχει λιγότερες εμφανίσεις και “φίλους” στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης από κάποιον που απλά κάνει σούζες και περνάει καλά με την μοτοσυκλέτα του.

Ήταν ένας αγώνας δημοσιότητας με τον Travis;
Ακριβώς, τότε δεν είχαμε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είχαμε την τηλεόραση και τα video. Τα πήγα καλά, αλλά έπρεπε να κερδίζω πολλούς αγώνες για να κρατηθώ στην δημοσιότητα(γέλια). Παλιά με εκνεύριζε το γεγονός ότι έκανα τόση σκληρή δουλειά και κάποιος που έκανε την πλάκα του, έβγαζε περισσότερα χρήματα από εμένα. Τώρα που βλέπω ότι αυτό έχει μεγαλώσει και οι εταιρείες θέλουν και τέτοιες δραστηριότητες από τους οδηγούς τους, απλά το αποδέχτηκα. Έτσι είναι, αυτό θέλει ο κόσμος και δεν μπορεί να αλλάξει. Δεν έχω πρόβλημα με τους ανθρώπους που κάνουν καλή δουλειά με τα media απλά λυπάμαι αυτούς που δουλεύουν σκληρά για να κερδίσουν, και δεν έχουν τις ανάλογες οικονομικές ανταμοιβές. Σήμερα πρέπει να είσαι καλός στους αγώνες και στα media αν θέλεις να είσαι πετυχημένος. Οι καιροί άλλαξαν και πρέπει να πάμε με το ρεύμα της εποχής.

Ο τελευταίος σκληρά εργαζόμενος Αμερικάνος ήταν ο Ryan Dungey;
Αυτό είναι ένα ωραίο παράδειγμα. Ο Dungey δεν είχε ούτε το μισό από το ταλέντο του Roczen ας πούμε. Ήταν όμως αρκετά έξυπνος να το γνωρίζει αυτό, και προσπάθησε με όλες του τις δυνάμεις να καλύψει την διαφορά που είχε από τους ταλαντούχους ανταγωνιστές του. Έγινε τόσο καλός σε όλους τους υπόλοιπους τομείς καταφέρνοντας πράγματα απίστευτα στην εποχή του. Δεν είναι εύκολο να είσαι πάντα στο βάθρο και να έχεις την σταθερότητα που τον διέκρινε στην καριέρα του διεκδικώντας κάθε χρόνο το πρωτάθλημα. Δεν θα πω όμως ότι όλοι οι Αμερικάνοι δεν κάνουν την δουλειά που πρέπει, απλά κι αυτοί που δουλεύουν δεν έχουν τον ανταγωνισμό να τους σπρώξει παρακάτω. Στο παγκόσμιο αν δεν είσαι έτοιμος θα φανεί.

…η συνέχεια στο δεύτερο μέρος…προσεχώς!

Φωτογραφίες: mxlarge.com, CPP