MXGP – ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΣΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ MOTOCROSS
Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Motocross FIM έχει τη μεγαλύτερη και πιο διάσημη ιστορία στο άθλημα, ξεκινώντας από το 1957, όταν ο Σουηδός θρύλος Bill Nilsson κατέκτησε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα των 500cc. Πίσω σε εκείνη την εποχή, το πρωτάθλημα πέρναγε σχεδόν από όλη την Ευρώπη, επομένως με πολλούς Ευρωπαίους αναβάτες.
Τα πράγματα άλλαξαν στη δεκαετία του 1970, όταν οι Αμερικανοί αναβάτες άρχισαν να εμφανίζονται και ο πρώτος που λαμβάνεται σοβαρά υπόψη ήταν ο Jim Pomeroy, ο οποίος ήταν υπεύθυνος για πολλές πρωτιές στο motocross κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970, και ήταν ο πρώτος Αμερικάνος στην ιστορία που κέρδισε Grand Prix, το Ισπανικό GP το 1973 στη διάσημη πίστα Sabadell Terrassa κοντά στη Βαρκελώνη.
Ο Brad Lackey ακολούθησε και ήταν τότε ο πρώτος Αμερικανός που κέρδισε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Motocross, το 1982. Ο Danny Laporte κέρδισε επίσης έναν Παγκόσμιο τίτλο την ίδια χρονιά και στη συνέχεια ένας μακρύς κατάλογος Αμερικανών ήρθε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Motocross της FIM.
Αυτό που ακολούθησε ήταν εντυπωσιακό, με τους Trampas Parker, Donny Schmit, Bobby Moore να κερδίζουν παγκόσμιους τίτλους MX για την Αμερική το 1989, το 1990, το 1991, το 1992 και τέλος το 1994. Ήταν η χρυσή εποχή των Αμερικανών που αγωνίζονταν στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Motocross και ενώ πολλοί ήρθαν αργότερα, γενικά δυσκολεύτηκαν να ανταγωνιστούν τους Ευρωπαίους αναβάτες.
Ο Mike Brown τερμάτισε τρίτος στον κόσμο στο Πρωτάθλημα 125 κ.εκ. το 2000, μετά από μια μάχη διάρκειας σεζόν με τον Νοτιοαφρικανό Grant Langston και τον Βρετανό αναβάτη James Dobb, αλλά από τότε που κέρδισε το 1994 το Πρωτάθλημα των 125 κ.εκ. ο Moore, κανένας Αμερικανός δεν έφτασε πραγματικά κοντά στη νίκη Grand Prix, πόσο δε, ένα πρωτάθλημα.
Το τελικό Παγκόσμιο Πρωτάθλημα MX για τους Αμερικανούς αναβάτες ήταν ξεχωριστό. Μετά από μια ήσυχη σεζόν του 1993 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα MX 250cc, ο Moore επέστρεψε στο Πρωτάθλημα 125cc για το 1994, καθώς η Yamaha είχε μόλις παρουσιάσει ένα επανασχεδιασμένο YZ125, βελτιωμένο από τον Michelle Rinaldi. Ήταν ένας νικηφόρος συνδυασμός από την αρχή, καθώς ο Moore κέρδισε τη συνολική νίκη στον πρώτο γύρο στο Gallarate της Ιταλίας, παίρνοντας μια δεύτερη συνολική νίκη της σεζόν στον τρίτο γύρο στο Carlos Paz της Αργεντινής.
Ακολούθησαν περαιτέρω νίκες στα Grand Prix στη Σουηδία και τη Γερμανία και προχωρώντας στον προτελευταίο γύρο στο Foxhills, ο Moore πλησίαζε σε αυτόν τον άπιαστο πρώτο τίτλο. Στην πίστα που είχε τραυματιστεί το προηγούμενο έτος, ο Αμερικανός ήταν σε καλή φόρμα, παίρνοντας τη νίκη στον πρώτο αγώνα για να φτάσει ακόμα πιο κοντά, καθώς ο μακροχρόνιος αντίπαλος του Alessio Chiodi ήταν πέμπτος. Ο Ιταλός αναδιοργανώθηκε για να κερδίσει το δεύτερο σκέλος, αλλά η άνοδος του Moore στη δεύτερη θέση του έδωσε σχεδόν αδιαπραγμάτευτο προβάδισμα 36 πόντων στη βαθμολογία, που σημαίνει ότι χρειαζόταν μόλις τέσσερις βαθμούς στο Borgloom του Βελγίου για να στεφθεί πρωταθλητής. Στο Βέλγιο, ο Moore δεν πανικοβλήθηκε ποτέ και κυριάρχησε στο εναρκτήριο σκέλος για να πάρει τις διακρίσεις του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Motocross 1994 125cc. Είχε λίγο χρόνο για να πανηγυρίσει, αλλά κέρδισε ξανά στον δεύτερο αγώνα για να ολοκληρώσει τη σεζόν όπως ακριβώς την είχε ξεκινήσει, με νίκη στο Grand Prix.
Ονόματα όπως ο Tallon Vohland, ο Thomas Covington, ο Scott Sheak, ο Robbie Reynard, ο Zac Osborne, ο Ryan Villopoto ή πιο πρόσφατα ο Jack Chambers ήρθαν να αγωνιστούν στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα MXGP, αλλά η επιτυχία περιορίστηκε σε νίκες GP και στην πλήρωση θέσεων εντός της πρώτης δεκάδας.
Του Geoff Meyer
