ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ RICKY CARMICHAEL 2017 – ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ

19/10/2017 mxin Off ΓΕΝΙΚΑ ΝΕΑ, ΝΕΑ, ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ,

Στο δεύτερο μέρος της συνέντευξης μας με τον ζωντανό θρύλο Ricky Carmichael, αφήνουμε την παγκόσμια σκηνή του motocross για να επικεντρωθούμε σε περισσότερες προσωπικές απόψεις και εμπειρίες μέσα από την επαγγελματική του καριέρα στον χώρο. Και εδώ υπάρχουν απαντήσεις που σίγουρα θα σας εκπλήξουν!

Πόσο έχει αλλάξει το motocross από την δική σου εποχή;
To motocross έχει εξελιχθεί σε εκπληκτικό βαθμό. Ακόμα και στην δική μου εποχή το motocross εξελισσόταν συνέχεια. Έχω αγωνιστεί με δίχρονα με πλαίσιο αλουμινίου και ατσάλινο και πρόλαβα και την τετράχρονη εποχή του motocross. Η σημαντικότερη εξέλιξη της σημερινής εποχής, είναι ότι οι μοτοσυκλέτες είναι πολύ καλύτερες σε όλους τους τομείς. Είναι πολύ πιο γρήγορες και γι’ αυτό οι τραυματισμοί είναι μεγαλύτεροι τώρα. Οι πτώσεις γίνονται με πολλά μίλια και όσο πιο γρήγορα πηγαίνεις τόσο πιο εύκολο είναι να χτυπήσεις όταν πέσεις στο έδαφος. Επίσης αυτό που έχω παρατηρήσει είναι ότι αυτή την εποχή υπάρχουν πολλοί περισσότεροι ταλαντούχοι αναβάτες από ότι στην εποχή μου. Αυτά τα δύο ξεχωρίζουν για εμένα στην σημερινή εποχή. Γρήγορες μοτοσυκλέτες και περισσότεροι ταλαντούχοι αναβάτες.

Ποιος ήταν ο δυσκολότερος αντίπαλος της καριέρας σου;
Θα πρέπει να πω ότι ήταν ο Chad Reed. Είχε την ταχύτητα να είναι κοντά μου και ήταν τόσο σταθερός που πάντα θα κέρδιζε αν δεν κέρδιζα ή θα τερμάτιζε ακριβώς πίσω μου. Ο James Stewart είναι ο γρηγορότερος άνθρωπος που έχει εμφανιστεί στο supercross και ήταν πολύ δύσκολο να τον κερδίσω. Όμως ήξερα, ότι αργά ή γρήγορα θα κάνει το λάθος και δεν θα έχει σταθερή χρονιά. Με τον Reed στο πρωτάθλημα δεν μπορούσα να χαλαρώσω γιατί ήταν πάντα εκεί να εκμεταλλευτεί το λάθος μου. Ήταν ψυχοφθόρο, να αγωνίζεσαι ξέροντας ότι δεν πρέπει να κάνεις λάθος. Σε ταχύτητα ο δυσκολότερος να κερδίσω ήταν σίγουρα ο Stewart, στο πρωτάθλημα ο Reed και από τους Ευρωπαίους δύσκολος αντίπαλος ήταν ο Sebastian Torteli αλλά και αυτός έκανε πολλά λάθη.

Τι συμβουλή θα έδινες σε ένα νέο παιδί που ξεκινάει την καριέρα του, στην νέα αυτή εποχή;
Την σημερινή εποχή αυτό που πρέπει να καταλάβουν όλοι είναι ότι όλα παίζουν ρόλο και πρέπει να δίνουν το 100% σε όλους τους τομείς. Σε ένα νέο παιδί θα έλεγα, ότι αν θέλει να πετύχει στο motocross θα πρέπει να είναι συγκεντρωμένο και αφοσιωμένο 100% σε ότι αφορά την προπόνηση του, την διατροφή του, την τεχνική του και φυσικά όπως είπαμε στην εικόνα του. Όλα έχουν γίνει τόσο σημαντικά στην εποχή μας που και η παραμικρή λεπτομέρεια παίζει ρόλο. Όσο το παιδί μεγαλώνει και ειδικά στην ηλικία των 16 ετών που η καριέρα του είναι στην μετάβαση από ερασιτέχνης να γίνει επαγγελματίας, τότε είναι που πρέπει να βρει τις λεπτομέρειες, τότε είναι που πρέπει να δώσει το κάτι παραπάνω σε όλους τους τομείς.

Βλέποντας την εξέλιξη των οδηγών στην Ευρώπη αλλά και τον επαγγελματισμό των προπονητών στην Αμερική θα το παρότρυνες να κάνει προπόνηση στην Αμερική ή στην Ευρώπη;
Σίγουρα στην Αμερική τα πράγματα είναι πιο οργανωμένα και πιο εύκολα για έναν αναβάτη να κάνει προπόνηση. Σχεδόν όλοι οι επαγγελματίες αναβάτες έχουν την προσωπική τους πίστα προπόνησης και έχουν μετακομίσει σε περιοχές που ο καιρός είναι καλός για να μην χάνουν μέρες από την προετοιμασία τους. Στην Ευρώπη δεν συμβαίνει στον ίδιο βαθμό αυτό. Οι πίστες δεν είναι πάντα ανοιχτές. Κυρίως λόγω καιρού οι αναβάτες έχουν ρίξει το βάρος της προετοιμασίας τους στην εκγύμναση περιορίζοντας τις ώρες πάνω στην μοτοσυκλέτα. Δεν θα έλεγα να κάνει προπόνηση στην Αμερική, θα έλεγα να ακολουθήσει την πρακτική των Αμερικανών μετακομίζοντας σε μια περιοχή με καλό καιρό όλο τον χρόνο και την επιλογή πολλών πιστών για προπόνηση.

“Το κίνητρο είναι σημαντικό για να κερδίσεις, χωρίς αυτό είναι δύσκολο να πετύχεις πράγματα”

Ήσουν ένας αναβάτης που σε διέκρινε το μεγάλο πάθος σου για το motocross και πάντα έβρισκες το κίνητρο για να κερδίζεις. Ποιο από τα δύο όμως θεωρείς ότι είναι σημαντικότερο;
Νομίζω ότι χρειάζονται και τα δύο. Αν δεν υπάρχει το πάθος ίσως δεν έχει νόημα για κάποιον να τρέχει αγώνες. Σήμερα όλοι βρισκόμαστε εδώ για το πάθος που έχουμε για τους αγώνες. Το κίνητρο είναι σημαντικό για να κερδίσεις, χωρίς αυτό είναι δύσκολο να πετύχεις πράγματα. Εγώ πάντα είχα παραπάνω κίνητρο από πάθος για τους αγώνες. Υπήρχε το πάθος αλλά το κίνητρο για την νίκη ήταν αυτό που με πήγαινε στην προπόνηση κάθε μέρα. Θα έλεγα ότι το 70% είναι το κίνητρο και το 30% είναι το πάθος. Πρέπει όμως να τα έχεις και τα δύο για να προχωρήσεις στο άθλημα.

Η εμπειρία σου με την RCH Suzuki τελείωσε φέτος. Πως βλέπεις τα πράγματα τώρα που δεν είσαι ιδιοκτήτης ομάδας και τι σκοπεύεις να κάνεις από εδώ και πέρα στους αγώνες;
Φέτος έκλεισε και αυτό το κεφάλαιο της καριέρας μου στους αγώνες, και είμαι πολύ περήφανος για όσα πετύχαμε με αυτή την ομάδα, κερδίζοντας ένα μεγάλο τίτλο στην Αμερική με τον Ken. Ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία και τώρα που τελείωσε μπορώ να είμαι πολύ πιο ήρεμος, και δεν θα νταντεύω ενήλικες! Θα συνεχίσω να κάνω τα υπόλοιπα που έκανα στους αγώνες ως εκπρόσωπος της Monster Energy και βοηθώντας στην αναμετάδοση των αγώνων στην τηλεόραση. Επίσης θα συνεχίσω με την Suzuki να ασχολούμαι στο πρόγραμμα των ερασιτεχνών και ίσως λίγο με την επαγγελματική ομάδα. Θα έχω δουλειά, τον Νοέμβριο κλείνω τα 38 και είναι σημαντικό να παραμείνω στον χώρο για μερικά χρόνια ακόμα.

“Όταν είχα την RCH υπήρχαν άνθρωποι που δεν μου μιλούσαν όπως ο Roger(de Coster) γιατί με έβλεπαν ανταγωνιστικά”

Το πνεύμα του ανταγωνισμού αρχίζει να σε εγκαταλείπει, δεν θα συνεχίσεις με κάποια ομάδα ή κάποιο οδηγό στο μέλλον διεκδικώντας πρωταθλήματα;
(Γέλια) Δεν Νομίζω να ασχοληθώ ξανά με κάτι τέτοιο. Τώρα που τελείωσε η ιστορία με την RCH το μόνο σίγουρο είναι ότι θα αποκτήσω περισσότερους φίλους. Όταν είχα την RCH υπήρχαν άνθρωποι που δεν μου μιλούσαν όπως ο Roger(de Coster) γιατί με έβλεπαν ανταγωνιστικά. Τον χαιρέτισα μια μέρα και ούτε γύρισε να με κοιτάξει…του μίλησα ξανά και απλά κούνησε το κεφάλι του. Είναι τόσο ανταγωνιστικός, όπως και πολλοί άλλοι. Οπότε τώρα που δεν θα έχω να αντιμετωπίσω αυτές τις συμπεριφορές, θα έχω περισσότερους φίλους. Το πνεύμα του ανταγωνισμού υπάρχει μέσα μου όμως μόνο σε πράγματα που ξέρω ότι μπορώ να κερδίσω. Σε πράγματα που δεν μπορώ να κερδίσω, δεν ασχολούμαι.

Έχεις υπάρξει επαγγελματίας οδηγός και ιδιοκτήτης επαγγελματικής ομάδας. Ποιο είναι ευκολότερο;
Σίγουρα επαγγελματίας οδηγός….100%. Αυτό που έμαθα καλά σαν ιδιοκτήτης ομάδας είναι ότι ποτέ δεν είσαι σίγουρος για οτιδήποτε μέσα στην ομάδα. Σαν οδηγός, είχα τον έλεγχο για ότι έκανα στην καριέρα μου. Στην RCH δεν μπορούσα να αποφασίσω εγώ για τους οδηγούς μου και ειδικά στους νέους οδηγούς που τους αρέσει o αντίλογος. Πολλές φορές βρέθηκα σε αδιέξοδο. Όταν ήμουν οδηγός δεν είχα τέτοια προβλήματα και τα πράγματα στην ομάδα μου ήταν καλύτερα, οπότε είναι πιο εύκολο να είμαι οδηγός.

“Μπορώ να πω ότι ένοιωθα περισσότερη ικανοποίηση να τον βλέπω να ανεβαίνει στο βάθρο από το να βλέπω τον Roczen να κερδίζει”

Από τους οδηγούς που συνεργάστηκες ποιος ήταν ο αγαπημένος σου;
Θα πρέπει να πω τον Broc Tickle. Ήταν πάντα πρόθυμος να βοηθήσει και ήταν από του πιο εύκολους οδηγούς να δουλεύεις μαζί του στην RCH. Μπορώ να πω ότι ένοιωθα περισσότερη ικανοποίηση να τον βλέπω να ανεβαίνει στο βάθρο από το να βλέπω τον Roczen να κερδίζει. Ξέρεις, όταν προσλαμβάνεις και πληρώνεις καλά οδηγούς σαν τον Roczen, περιμένεις να κερδίσουν. Για αυτό τους έχεις προσλάβει. Οπότε όταν κερδίζουν, δεν είναι κάτι το εξαιρετικό. Στην περίπτωση του Tickle δεν περιμένεις να ανέβει στο βάθρο. Τον έχεις προσλάβει για τερματισμούς μέσα στην πρώτη πεντάδα στην καλύτερη περίπτωση. Να παίρνεις αυτόν τον οδηγό και να τον ανεβάζεις στο βάθρο είναι κάτι το ξεχωριστό, σε κάνει χαρούμενο και σου δίνει ικανοποίηση για την δουλειά σου, ανεβάζοντας και την ψυχολογία ολόκληρης της ομάδας. Ήταν πραγματικά όμορφο αυτό που ζήσαμε με τον Tickle και είμαι χαρούμενος γι αυτόν. Είδε την σκληρή δουλειά που έβαλε, να τον αποζημιώνει.

Έχουμε δει ότι καβαλάς ακόμα κυρίως τετράχρονα αλλά ξέρω ότι είσαι μεγάλος οπαδός των δίχρονων. Η ερώτηση λοιπόν είναι δίχρονο ή τετράχρονο;
Πλέον μόνο τετράχρονο. Έχω τεμπελιάσει πάνω στην μοτοσυκλέτα τα τελευταία χρόνια. Τα τετράχρονα είναι τόσο εύκολα με την δύναμη και την ροπή που διαθέτουν που νομίζω ότι είναι μονόδρομος πλέον για εμένα. Επίσης είναι και πολύ γρήγορα. Οδήγησα πρόσφατα για μια φωτογράφηση, το εργοστασιακό δίχρονο της Suzuki του 2005 που είχα από τότε που κέρδιζα πρωταθλήματα και ήταν τόσο αργό σε σχέση με το τετράχρονο. Να σκεφτείς ότι με αυτό το δίχρονο είχα πάρει πρωτάθλημα, ήταν εργοστασιακή μοτοσυκλέτα, ήταν ότι καλύτερο μπορούσες να οδηγήσεις εκείνη την εποχή!

Ποια ήταν η καλύτερη μοτοσυκλέτα που είχες;
Όλες οι μοτοσυκλέτες που είχα ήταν πολύ καλές. Δεν πήγαινα σε μια ομάδα αν ήξερα ότι δεν έχει καλή μοτοσυκλέτα για εμένα. Όταν άλλαζα ομάδα είχα μελετήσει και ήξερα που πήγαινα και τι μοτοσυκλέτα θα μου έδειναν. Από αυτές που ξεχώρισαν, η Kawasaki της Pro-Circuit του 1998 ήταν μια πολύ καλή μοτοσυκλέτα το ίδιο και το KX250 του 2001, το Honda CR του 2002 ήταν αρκετά καλό αλλά του 2003 ήταν χάλια. Το CRF450 του 2004 ήταν ωραία μοτοσυκλέτα, το Suzuki RM250 του 2005 ήταν εκπληκτικό γι αυτό και το οδηγώ ακόμα όποτε μπορώ. Νομίζω ότι ήμουν αρκετά τυχερός να είμαι με τους καλύτερους κατασκευαστές την κατάλληλη χρονική στιγμή. Όταν δηλαδή είχαν πολύ καλές μοτοσυκλέτες για εμένα.

Θα κλείσουμε από εκεί που ξεκινήσαμε, το Motocross των Εθνών. Ποια χώρα πιστεύεις ότι θα κερδίσει το φετινό Εθνών;
Δεν μπορώ να ξέρω. Πιστεύω όμως ότι ο Herlings θα κερδίσει σκέλος, όπως και ο Osborne και νομίζω ότι ο Covington θα μας εκπλήξει. Στους νικητές, μέσα θα είναι σίγουρα οι Ολλανδοί, οι Γάλλοι και οι Ιταλοί.